||~002~||

Als we bij mij thuis zijn, hangen we onze jas op en zetten we onze tas weg. “Mam, ik ben thuis!” roep ik naar boven. “Oké!” krijg ik als antwoord terug. Ik loop de woonkamer in en hoor hoe Niall me volgt. Ik ga op de bank zitten en Niall komt naast me zitten. Ik hoor wat gestommel op de trap en zie hoe mijn moeder binnenkomt. “Hoi!” zegt ze vrolijk en gaat op de andere bank zitten. “Waarom zijn jullie nu al thuis? Viel het eerste uur uit?” vraagt mijn moeder. “Nee…” zeg ik en kijk Niall aan. “Mag ik het vertellen?” vraag ik hem voorzichtig. Hij knikt langzaam. Ik leg alles uit aan mijn moeder. Hoe hij altijd gepest word, hoe zijn vader hem mishandeld en wat er vandaag gebeurd was waardoor we hier zijn. Als ik alles heb uitgelegd, zie ik dat mijn moeder een geschokte blik op haar gezicht heeft. Ik kijk naast me en zie hoe Niall verslagen voor zich uit kijkt en zachtjes aan het snikken is. Ik trek hem dicht tegen me aan. Hij legt zijn hoofd op mijn schouder. “Hey… Niet huilen… Het komt allemaal goed…” meen ik. Ik voel hoe hij knikt tegen mijn schouder aan. Ik kijk naar mijn moeder die met een pijnlijk gezicht toekijkt. “Don’t listen to them, you know better than these knuckleheads…” zeg ik zacht. Hij komt weer langzaam overeind zitten. Hij schenkt me een dankbare glimlach. Ik beantwoord hem met een knipoog. Ik kijk naar mijn moeder. Aan mijn moeders gezichtsuitdrukking kan ik zien dat ze niet weet wat ze moet doen. Ik grinnik zachtjes en voel gelijk twee blikken op me branden. Ik gooi onschuldig mijn handen in de lucht. “You should’ve seen your face!” zeg ik lacherig tegen mijn moeder. Mijn moeder en Niall schieten in de lach. Ik trek een raar gezicht, maar besluit dan toch maar om mee te lachen. Ineens horen we geblaf. Hèhè, is er ook één wakker! Ik open de deur en laat mijn hond, Sydney, binnen. Ze rent enthousiast op Niall af, die grote angstige ogen op heeft gezet. “Ben je bang voor honden?” vraag ik aan Niall. Hij knikt snel. “Sydney, in je mand!” beveel ik. Ze kijkt me aan met zo’n koppie van ‘wat heb ik nou weer gedaan?’. Ik schiet in de lach door dat onschuldige koppie van haar. “Toe nou maar, ga in je mand.” zeg ik, dit keer rustiger. Ze loopt vrolijk naar haar mandje en gaat erin liggen. Ik kijk Niall aan die een grijns op zijn gezicht heeft. Waarschijnlijk heeft hij dat koppie van haar ook gezien. Ik kijk naar mijn moeder, die kennelijk niet weet waarom we allebei een grijns op ons gezicht hebben. Ik wuif haar vragende gezicht weg als teken dat het niet belangrijk is. Uit het niets spring ik op en ren naar de eettafel. Er ligt een plectrum en twee drumstokken. Ik pak de drumstokken en begin ritmisch op de tafel te tikken. Mijn moeder schud haar hoofd geïrriteerd. “Zo gaat het dus elke dag…” zegt mijn moeder. Niall kijkt vol bewondering toe. Ik zie zijn blik vallen op de plectrum. “You’ve got a guitar?” vraagt hij dan. “Ja.” antwoord ik. “Waar staat hij?” vraagt hij. “In de hoek…” ik wijs naar de hoek. “Daar.” zeg ik nog voor de duidelijkheid. Hij pakt de gitaar en gaat weer zitten op de bank. “Kun je me de plectrum aangeven?” vraagt hij beleefd. “Sure.” zeg ik en pak de plectrum. Ik geef de plectrum aan hem en ga dan vrolijk verder met mijn getik. Ineens hoor ik een prachtige melodie op de achtergrond die ritmisch meegaat in mijn getik. Ik kijk richting Niall en zie hem gitaar spelen. Ik ben zo afgeleid door zijn speelwerk, dat ik een drumstok laat vallen. Meteen stopt de melodie ook. “Sorry…” mompel ik, onder de indruk. Ik buk om mijn drumstok te pakken. “Doesn’t matter.” zegt Niall en grinnikt. Mijn moeder kijkt me geamuseerd aan. “Kun je het zien?” vraag ik aan mijn moeder. Soms voel ik me gewoon echt bekeken. “Ja hoor.” kaatst mijn moeder grijnzend terug. “Kan ik je even spreken?” vraagt mijn moeder vrolijk. “Waarom niet?” zeg ik en loop naar de gang. Mijn moeder volgt me. Ze kijkt me grijnzend aan. “Wat?” vraag ik met een verwarde uitdrukking op mijn gezicht.