Carnavalsbal 15.

“…toen we het hele huis hadden doorzocht en niemand hadden gevonden, zijn we de weg gelopen die zij gisteravond naar huis zijn gelopen. Maud vond toen Nina’s ketting in de struiken. We zijn toen direct naar de politie gegaan en die zijn het aan het onderzoeken.”
Toen Jules was uitgepraat was het stil. Het enige dat je hoorde was mijn gesnik. Iedereen zat ongelovig voor zich uit t e staren. Als ik naast me kijk zie ik dat bij Juliette en Milou ook de tranen over de wangen lopen. Max, Ilja en Jules hebben dit blijkbaar ook gezien en lopen naar ons toe. Ze trekken ons omhoog en knuffelen ons. Als uiteindelijk iedereen weer een beetje is gekalmeerd, gaat iedereen weer zitten.
“En nu?” vraagt Ilja.
“We gaan ze zoeken!” roept Juliette opeens.
“Ze heeft gelijk.” hoor ik mezelf zeggen. “Ik kan hier niet blijven wachten zonder iets te doen.” We besluiten om morgen hier terug te komen en dan te gaan zoeken.
De volgende dag gaan we op de fiets naar de plaats waar ik de ketting heb gevonden. Ik bij Jules achterop, Milou bij Max en Juliette bij Ilja. Als we er zijn stappen we af. Iedereen is een beetje overdonderd, dat het gewoon zomaar kan gebeuren, in een normale woonwijk.
“Wat nu?” vraagt Milou.
“Het busje reed die kant op, richting het bos. Misschien kunnen we daar gaan kijken. Vroeger stond ergens in het bos een oud, vervallen hutje.” zegt Jules. Iedereen stemt ermee in, ook al weten we dat het waarschijnlijk geen zin heeft. Dus we fietsen naar het bos. De jongens zetten hun fiets op slot en we lopen verder het bos in.