*002*

Niet veel later zitten Jack en Isabel aan de tafel in de keuken met allebei een kop thee voor hun. Ze kijken elkaar eerst een tijdje aan allebei niet wetend wat ze moeten zeggen. Dan begint Jack "Isabel het spijt me zo voor je, ik kan zien dat je er helemaal kapot van bent. We zijn er ook al achter gekomen dat je niet weet wie je vader is, dat is erg lastig." Na een korte stilte vervolgt hij zijn verhaal "Ik snap dat je het erg moeilijk hebt, maar ik moet dit even melden. Tot dat we een goed onderdak hebben, ergens bij familie of kennissen, moet ik voor je zorgen. Ik zal je behandelen als mijn eigen kind, en ik snap precies hoe je je voelt." Isabel kijkt naar hem en begint weer heel hard te huilen. Ze kijkt Jack zielig aan en ziet dat hij hier geen raad mee weet. Opeens slaat er wat bij haar om, ze voelt woede op komen. Ze begint heel rustig "Je weet helemaal niet hoe ik me voel, je bent mij niet." Waarna ze iets bozer zegt "Mijn moeder is dood niet de jouwe, de leukste mensen om mijn moeder heen zijn dood," Opeens begint ze woedend te schreeuwen "De hele school van me moeder is plat! En jij komt mij doodleuk vertellen dat je voor me zal zorgen als een echte vader. Dat je me precies snapt. MOOI NIET!" Ze staat op en rent naar boven, in haar kamer doet ze de deur op het slot en stort huilend op bed. Ze huilt net zo lang totdat ze geen traan meer over heeft en in slaap valt.

Ondertussen zit Jack nog gewoon beneden, hij maakt de glazen schoon en bergt ze weer netjes op. Hij frist zich even op in de wc en gaat op de bank zitten. Niet veel later valt hij in slaap.
Als hij wakker word is het buiten alweer licht, hij staat op en loopt zachtjes naar boven. Hij klopt aan bij Isabel, maar geen reactie en de deur is nog steeds op slot. Die slaapt vast nog denkt hij bij zichzelf en loopt weer naar beneden. Hij loopt de keuken in en onderzoekt de kastjes. Hij vind nog 4 witte pistolletjes, wat eieren en spek, zoekt een pan en begint ontbijt te maken. Als het bijna klaar is komt Isabel naar beneden die zich gelijk verontschuldigt voor de avond daarvoor. Ze pakt twee borden uit de kast en begint de tafel te dekken. Tien minuten later zitten ze weer samen aan tafel, maar nu te ontbijten. Er hangt een enge stilte, maar toch vind Isabel het vertrouwt voelen. Ze heeft het gevoel dat er toch nog iemand is die voor haar wil zorgen, dat er iemand is die om haar geeft. Zelfs al kent ze Jack nog geen eens een dag, ze vind het fijn.