86.

Elena Johnson

Toen ik het appartement binnen kwam lopen werd ik meteen begroet door het gehuil van Nate. Ik snelde me de woonkamer in en vond Louis met Nate in zijn armen. 'Hij huilt al een uur non-stop. Volgens mij is er echt iets mis.' Louis was overduidelijk bezorgd. Ik liep naar hem toen en nam Nate van hem over. Wat me meteen opviel is dat zijn huid er ontzettend grauw uitzag. Ik begon geruststellend woordjes te fluisteren en hem zachtjes heen en weer te wiegen. Toen er na vijf minuten nog niks veranderd was stond ik op. 'We gaan naar de huisarts!' zei ik vastbesloten. Louis stond ook op en pakte de autosleutels uit de la. We snelden ons naar buiten en nadat Nate veilig in het kinderzitje was, reden we naar de huisarts.
Na een bezoek aan de huisarts werden we doorverwezen naar het ziekenhuis, omdat het toch wel ernstig was. Ik maakte me doodongerust en wilde weten wat er met Nate aan de hand was. Na zo'n 20 minuten in de wachtkamer te hebben gezeten met een huilende baby, werden we ontvangen door dokter Neville. Ze pakte Nate meteen van me over en begon haar te onderzoeken. Louis had mijn hand vastgepakt en kneep er zachtjes in. Ik keek de man aan, en hij zag waarschijnlijk de angst in mijn ogen staan. 'Het komt goed. Nate is sterk,' fluisterde hij. Ik slikte en sloot mijn ogen even. De dokter kwam weer terug de kamer in, maar zonder Nate. Ik zag aan haar gezichtsuitdrukking meteen dat er iets mis was. 'Ik heb niet zo'n goed nieuws voor u,' begon ze. Louis kneep opnieuw zachtjes in mijn hand. 'Ik heb nog niet alles kunnen onderzoeken, maar ik heb het vermoeden dat uw zoon hersenvliesontsteking heeft. Hij wordt meteen opgenomen en we gaan proberen hem beter te maken. Ik ben verplicht u erop te wijzen dat hersenvliesontsteking kan eindigen met de dood of met grote hersenbeschadiging.' Een trillende hand ging naar mijn mond en ik knipperde een keer om mijn tranen tegen te houden. Nate mocht niet dood. Nate kon niet dood. Ze mochten Nate niet van me afnemen. De dokter ging ongestoord verder en probeerde ons zo duidelijk mogelijk uit te leggen wat hersenvliesontsteking precies inhield. Ik nam het niet meer in me op. Ik staarde naar de dokter terwijl er allerlei gedachten door mijn hoofd spookten. 'Nate wordt naar de kinderafdeling gebracht, en daar kunnen jullie hem tijden te bezoekuren bezoeken,' zei ze voor ze opstond om ons de kamer weer uit te werken, zodat ze haar volgende patiënt te woord kon staan. Als verdoofd liep ik achter Louis aan de kamer uit. Louis vroeg aan de bali naar het kamernummer van Nate, maar werd verteld dat Nate nog niet op een kamer lag vanwege verschillende onderzoeken. We konden 's avonds terugkomen tijdens het bezoekuur. Louis pakte mijn hand vast en nam me mee naar buiten. Eenmaal buiten liepen de tranen over mijn wangen. 'Wat als hij doodgaat?' fluisterde ik schor. Louis stopte met lopen en keek me aan. 'Net nu alles weer goed leek te gaan...' slikte ik. Louis trok me in zijn armen en ik verborg mijn gezicht in zijn jas. 'Nate gaat niet dood. We zijn er op tijd bij, dus kunnen ze hem helemaal genezen. Hij gaat niet dood, Elena. Echt niet!' Ik knikte en slikte de brok in mijn keel weg. Louis sloeg zijn arm om me heen en begeleidde me mee naar de auto. Ik kon me op dit moment niet druk maken over de fotograaf die ik in mijn ooghoek zag staan. Nate was zoveel belangrijker.