010 | Harry Edward Styles

010 | Harry Edward Styles
”Hey man, hoe voel je je nou?” Zayn keek me doordringend aan terwijl hij op de bank die tegen over me stond ging zitten. “Goed.” Besloot ik. “Waarheid graag.” Zayn leek niet te trappen in mijn leugens, wat ook wel logisch was aangezien we bijna 24/7 bij elkaar waren. “Behoorlijk kút.” Gaf ik toe. “Waarom bel je haar niet gewoon?” Vroeg Zayn me. “Omdat ik boos op haar ben.” Koppig sloeg ik mijn armen over elkaar. “Dus omdat ze niet samen wil wonen ben je boos op haar? Het betekend niet dat als ze nu niet samen wil wonen, dat ze dat nooit wilt.” Probeerde Zayn me over te halen. “Weet ik. Maar ze heeft me gekwetst. En het is niet zo alsof er veel veranderd. We zijn zo ongeveer toch altijd samen.” “Misschien is dat juist het probleem.” Begon Zayn. “Omdat jullie dan nóg meer bij elkaar zijn word het voor haar alleen maar moeilijker om je los te laten als we over een paar weken op tour gaan. Bovendien zit ze dan in een voor haar onveilig huis en constant paparazzi die foto’s van haar maakt terwijl ze in en uit je appartement loopt lijkt me voor haar ook niet bepaald een pretje.” Vervolgde hij zijn zin. “Dus je kiest haar kant?” Verontwaardigd keek ik mijn beste vriend aan. Ik kon niet eens geloven wat hij zojuist had gezegd. “Nu doe je onredelijk Haz.” “Ja natuurlijk, ik doe altijd onredelijk. Waarom kan het godverdomme nooit eens gaan zoals ík het wil?!” Boos sloeg ik mijn armen weer over elkaar heen. “Dat zeg ik toch helemaal niet..” Verdedigd Zayn zichzelf. “Ja hou maar op. Niall kiest ook al haar kant! Kies even lekker allemaal haar kant. Want daar heb je vrienden voor hé.” Bijt ik hem toe. “Laat maar Haz. Ik praat wel weer met je als je weer rustig bent.” Besloot Zayn waarna hij het kleine kamertje verliet om weer terug te gaan naar de rest om te repeteren. Iets waar ik totaal geen zin meer in had.

Onrustig zat ik op de bank in mijn appartement. Met iPhone strak in mijn handen geklemd, door alle foto’s van Charlotte en van Charlotte en mij heengaand, elke foto kon ik me nog herinneren alof het gisteren was. Maar het was helemaal niet gister. Want gister hadden Charlotte en ik nog ruzie om het feit dat ze niet bij mij wilde wonen. Wat ik nog steeds niet snap, maar gewoon maar moet accepteren. Ik miste haar. Haar aanrakingen, haar lach, haar gegiechel, haar geur, haar aanwezigheid. Alles. Mijn vinger had al verschillende door mijn contactenlijst gescrold. Steeds weer bij haar naam uitkomend. Charlotte met een emoticon in de vorm van een kusje. Zoals alleen zij dat had in mijn contactenlijst. Verschillende keren had ik op ‘bellen’ gedrukt, maar had ook steeds weer weggedrukt. Hopend dat ze er geen melding van zou krijgen. Anders zou ze vast denken dat ik haar stalkte. Fuck it, ze is mijn vriendin dus wat maakte het uit. Zonder er bij na te denken drukte ik weel op ‘bellen’. Nog steeds twijfelend of ik de goede beslissing had gemaakt. De telefoon ging over en na een aantal seconden hoorde ik eindelijk haar prachtige stem weer. “Met Charlotte..”