~023~

Ik zette me rechtop in mijn bed en dacht aan de eerste keer dat ik Thomas ontmoette. Aan de bus, toen hij me hielp met mijn bagage. Ineens kon ik mijn tranen niet meer opkroppen. Hoe stom kon ik zijn om die dingen op te schrijven? Vroeg of laat ging het uitkomen maar nu had Nina bewijs om haar theorie te staven. Ik had het haar opgediend op een zilveren plaat zodat ze me kon laten slecht voelen. Wel, het was haar gelukt. Ik wist eigenlijk niet wat ik had misgedaan. Had zij misschien al een tijdje een oogje op Thomas en heb ik hem van haar afgepakt? Waarschijnlijk was het zoiets.
“Hanne, ik heb een wat… Heey, wat is er?” Mijn moeder was juist mijn kamer binnengelopen met een kop thee. Ik was te laat om mijn tranen weg te vegen en me terug om te draaien.
“Wat is er gaande?”
“Niets mama, ik voel me gewoon misselijk…”
“Gewoon misselijk, moet je daarom wenen?”
“Mama, moei je niet. Het is veel te ingewikkeld.”
“Niets is ingewikkeld voor een 45jaar oude moeder. Kom op, waar zit je mee?”
Ik kon niet anders dan het haar vertellen. Over onze afspraak, over de leuke momenten en over de minder leuke momenten. Nadat ik het haar verteld had sloeg ze haar arm rond mij.
“Meid, toch”
“Wat moet ik nu doen?” , snikte ik, “Ik weet niet of dat ik hem ooit nog zal kunnen aankijken. Ik weet niet of ik nog met hem kan omgaan… Ik heb tegen hem gelogen voor zijn eigen bestwil maar toch voelt het niet goed.”
“Als je je slecht voelt erover moet je het hem vertellen, lieverd.”
“Wanneer? Nu?!”
“Ja, komaan droog die tranen en doe je jurk aan. Ik zorg wel dat je er goed gaat uitzien en daar geraakt.”
Ze trok me vanuit het bed en gooide de jurk naar mij. Ik gehoorzaamde. Wat ging ik anders doen? Ik wist totaal niet hoe ik het ging aanpakken. Toen we de schoolparking opreden en de luide muziek te horen was, werd ik zenuwachtig.
“Mam, hoe moet ik dit doen? Ik bedoel, hoe moet ik het hem zeggen?” panikeerde ik wanneer ze haar parkeerde.
“Luister, je hebt het aan mij kunnen zeggen dus je kan het wel. Thomas heeft recht op de waarheid. Hij zit daarbinnen zonder jou voor de verkeerde reden. Als je van hem houd, is dit het beste wat je kunt doen.”
Die woorden bleven nazinderen in mijn hoofd wanneer ik uit de auto stapte en richting de school liep. De muziek werd steeds luider en luider. Ik had zoveel zin om terug te keren maar ik kon geen andere kant meer op. Mijn moeder was al weg. Buiten aan de deur stonden de 2 jongere meisjes van op Thomas zijn poolparty. Toen ze mij opmerkte, kwamen ze direct naar mij.
“Ik wist wel dat je nog ging komen. Thomas zonder jou hier zien binnenstappen, klopte niet echt. Kom op! Waar wacht je op?” zei een van de meisjes.
“Euhm, kunnen jullie iets voor mij doen?”
“Natuurlijk! Wat is het?”
“Kunnen jullie Thomas gaan halen voor mij?”
Ze bekeken mij maar raar aan en liepen naar binnen.
Niet veel later kwam Thomas buiten. Hij zag er onwaarschijnlijk knap uit in zijn kostuum dat volledig bij mijn jurk paste.
“Hyee, je voelt je precies beter. Waarom gaan we dan niet naar binnen?” lachte hij en pakte mij hand vast.
Toen hij terug naar binnen wilde gaan, bleef ik staan.
“Is er iets, Hanne? Voel je je toch niet zo goed? Moet ik je moeder bellen voor je?”
“Thomas, ik moet je iets vertellen…” zei ik en ademde diep in.