Hoofdstuk CIII

Foto bij Hoofdstuk CIII

Dit was een heel moeilijk stuk om te schrijven. Ik hoop dat het ergens naar klinkt.

Edit: Whoa, ik had niet eens door dat dit zo lang was. Ik heb geen idee hoe dit opeens meer dan duizend woorden zijn geworden, maar als ik ga knippen worden het juist weer twee hele korte stukjes, dus dat doe ik niet. Ik ga ook niks verwijderen, dus ik hoop dat jullie deze uitschieter naar boven niet erg vinden. En zo wel, dan spijt het me, maar ik kan er niet zoveel aan doen. :')


Oliver greep Megans hand. “Goed dan. Kom op, we zijn nodig.”

Deze story is niet geschikt voor alle leeftijden. Daarom is deze alleen te lezen als je bent ingelogd. Zo houden we Quizlet.nl leuk voor alle bezoekers.

Reageer (11)

  • lily_luna

    Oh echt elke keer dat ik over dit lees moet ik wenen al van in het begin van her hoofdstuk

    1 decennium geleden
  • Phlegethon

    nooo Fred ):(:( my heart.

    maar gelukkig zijn Wesley, Perce en Oliver ok.

    1 decennium geleden
  • Elizabetha

    Godallejezus. Ik kan niet geloven dat ik hier nu letterlijk met tranen stromend over mijn wangen (ik wens dat ik nu aant overdrijven was, maar dat is niet zo) je verhaal aan het lezen ben, zelfs al heb ik alle boeken gelezen en alle films gezien, dit, hoe jij het nu beschrijft, komt toch heel hard aan.

    1 decennium geleden
  • Wiarda

    Ik wist wel dat ik iets vergeten was, maar dat het een reactie plaatsen op dit hoofdstuk bleek te zijn, verbaasde me eigenlijk wel. Aan de andere kant ook niet, want toen ik het net gelezen had, had ik behoefte aan een paar minuten om alles te verwerken. Een paar minuten werden een paar uur. En dat werden weer een paar dagen. Dus. Daarom deze late reactie. x)
    Mijn God, Wesley. Er is natuurlijk een hoop gebeurd en de rest komt ook nog wel aan de beurt, maar Wesley. Hij leeft. Hij leeft! Wesley leeft en is een soort van oké! Natuurlijk mist hij wel zo'n beetje zijn hele hand en volgens mij is de mentale schade die hij zowel tijdens de Battle als in de periode daarvoor heeft opgelopen te groot om er littekenloos uit te komen, maar hij leeft nog. HIJ LEEFT NOG.
    Mijn enthousiasme over het feit dat hij nog leeft neemt overigens niet weg dat het geen pijn deed om te lezen dat hij zijn hand van Oliver probeerde te verbergen. Of nou ja, dat hij eigenlijk alle schade van Oliver probeerde te verbergen. Zelfs de "Dus jij leeft ook nog. Goed." was ergens best wel... ja, beschermend? Omdat hij wist dat ze allebei waarschijnlijk zouden breken onder het gewicht van de harde, ijskoude waarheid dat er echt doden waren gevallen en dat hij echt heel erg opgelucht was om Oliver nog levend te zien. En andersom ook; "Oké."
    ... misschien ben ik hier iets te ver in gegaan. Ach ja. "Dat is het mooie van schrijven, niet? Het staat open voor interpretatie." Wijze woorden van een wijze schrijfster, die ik nu mooi even als excuus voor mijn eindeloze Wesley-gerelateerde geratel gebruik. :Y) Wat een zin.

    Maar goed, ik zou niet alleen maar doorlullen over Wesley, dus ga ik door. (Ik heb het vorige stuk al moeten inkorten, voordat ik werkelijk al mijn interpretaties over die alinea in deze reactie zou knallen. Dan zou het allemaal wel erg langdradig worden.)
    Hm. Ziet eruit alsof Alicia Angelina's rustgevende thee niet meer nodig zal hebben. (no_chears)

    Oké, ik dacht dat het makkelijker zou zijn als ik er luchtig over zou doen. Plan mislukt. Nu zie ik alleen nog maar een heel stil theekransje voor me met één lege stoel en een glimmend zilveren ringetje op de tafel, zonder eigenaar. D:

    Maar was het niet eerst Katie die verloofd was? Katie en Jason, het aanstaande echtpaar?


    En Percy. Ik kan niets zeggen over Percy, behalve dat het me absoluut afschuwelijk lijkt om zo verdriet en schok te moeten verwerken. Wederom zal ik waarschijnlijk allemaal dingen erin zien die er niet zijn, maar volgens mij is dat nou eenmaal hoe Percy met de schok en het verdriet omgaat; iedereen buitensluiten, niet in staat zijn te kunnen huilen, niet in staat zijn het op een andere manier te uiten, waardoor het alleen maar bestaat en op zijn borst drukt als hij probeert te slapen, aan hem blijft knagen, net zolang tot hij breekt. Of de tijd het langzaam weg laat slijten.
    Ik vond het overigens juist iets heel moois hebben dat de reünie na de Battle slechts bestond uit oogcontact. De meningen zullen er vast over verdeeld zijn, maar ik vind dat veel sterker dan dat ze zichzelf op uiterst dramatische manier in de armen van de ander geworpen zouden hebben. Het is echter, denk ik.

    O, en lange hoofdstukken zijn helemaal niet erg. :Y)

    Overigens; er zullen wel 101 spel- en grammaticafouten in deze reactie zitten. Dat komt omdat het nu kwart voor één is en ik net weer in een normaal dag- en nachtritme zit. x)

    1 decennium geleden
  • Muze

    En k maar euforisch zijn dat er een nieuw hoofdstuk was. Ik ga nu mijn zakdoeken en pot ijscrème opzoeken. Volgende hoofdstukjes als Percyklaar is met stilletjes met familiaal en alleen rouwen een grote grote Olitastische berenknuffel. Kan hij wel gebrek, allebei eigenlijk(H)

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen