||Confusing.

Genre: Drama

Onhandig stommel ik van de trap af, ik voel zijn ogen in mijn rug branden. Niet vallen, gewoon doorlopen. Opgelucht haal ik adem onder aan de trap, hij loopt voorbij, nonchalant en totaal niet geïnteresseerd in mij. Aan de ene kant vind ik het jammer, aan de andere kant prettig. Lachend loop ik met mijn vriendinnen naar de volgende les waar ik hem zie zitten achter zijn bank. Eén enkele seconde kijkt hij me recht aan. Ik kijk terug, niet beschaamd of bang maar gewoon. Ik neem plaats achter mijn eigen bank en kijk voorzichtig opzij. Heel stiekem. De rest van de les doe ik normaal alsof er niets aan de hand is. Maar ik zie hem onwillekeurig naar mij kijken als hij een grapje maakt. Onwillekeurig staren als ik mijn hand door mijn haren haal. Wat wil hij toch?
      Dag na dag blijft het zo door gaan en het begint op mijn zenuwen te werken als hij weer eens quasigeïnteresseerd doet. Zonder er verder aandacht aan te schenken ga ik verder met waar ik mee bezig was. Maar mijn concentratie had hij al lang weggenomen. Het klaslokaal is half leeg en 17 mensen -waaronder hij natuurlijk- zitten op de gang hun huiswerk af te maken terwijl de andere 13 -waaronder ik natuurlijk- in de les zitten en keurig ons werk nakijken. Net als ik klaar ben en wil weg lopen die ik hem door het glas van de deur, hij staat op en loopt naar het lokaal. Ik slik en ben hem voor, door de nauwe opening van de deur ga ik naar links en hij naar rechts, ik ga naar rechts en hij naar links, en weer terug. Uhm?, ga opzij! Maar ondertussen kan ik de felle kriebel in mijn buik niet onderdrukken als hij lacht om de onhandige situatie en mij daarna rustig passeert. Vreselijk vind ik het, elke keer weer als ik die heldere blauwe ogen zie, draait mijn maag rond van verlangen. Verlangen om daar uren in de staren en te dromen.
      Maar ik wil het niet, want hij is het niet, hij is en blijft een irritant kind. Zijn arrogantie zit me behoorlijk in de weg en het feit dat hij de hele klas bij elkaar flirt ook. Driemaal vind ik zijn ogen per dag en driemaal schenkt hij mij een stralende en uitdagende lach. Tweemaal glimlach ik rustig terug en vervloek mijn hart dat het zo tekeer gaat. Het derdemaal kijk ik dwars door hem heen maar glimlach wel. Hij draait zich om naar de meisjes achter hem en voert een lang gesprek. Later die middag hoor ik terug dat hij 'dates in zijn agenda had geschreven' ja, met die meisjes. Ondanks dat ik weet dat het een grapje was en helemaal nergens op sloeg voel ik een gemene jaloezie. Hij dit soort dingen nooit in de periodes dat ik naast hem of achter hem zat. Lag het aan mij? Was ik te serieus? Waarom bracht deze jongen überhaupt zo veel tijd door in mijn hoofd en wat was de reden tot mijn irritatie? Mijn jaloezie, nogmaals. Ik probeer hem te doorzien, waar ik normaal bij jongens geen enkele moeite bij heb blijkt nu nog moeilijker dan wiskunde. Steeds als ik een aanwijzing heb verandert hij weer van koers en val ik van de ladder, ofwel kan ik weer overnieuw beginnen. Ik ben probeer alles om zijn aandacht te trekken, negeren, jaloers maken, normaal doen, zo als die meisjes doen? Oké dat laatste vertik ik. Ik ben gewoon niet zo'n tutje. Maar mijn frustratie blijft.
      Na de vakantie heb ik het gevoel dat hij eindelijk ver weg achterin mijn geheugen is beland, maar nee hoor. Zodra ik de blik in zijn ogen vang, zijn lach zie en zijn stem hoor is het gedaan.

Het maakt me geïrriteerd en verward en ik ben er klaar mee, vaarwel, jij met je kinderspel.