14. Luna Anderson

Ik stond weer in mijn kamer, de kamer waarin ik al sinds ik klein ben in sliep. Even kneep ik mijn ogen dicht. Was dit echt? En waar was ik net? Hoe kwam ik daar? Allerlei vragen, en geen enkele kon ik beantwoorden. Ik ging op mijn bed zitten, liet me achterover vallen en sloot mijn ogen in een poging om mijn gedachten op een rijtje te kunnen zetten. Ik zag beelden van vandaag weer terugkomen, de jongen, de elven, het messenwerpen en op het laatste het meisje met die andere vreemde jongen. Ik had ze nog nooit eerder gezien, dat wist ik zeker. Ik begon nu ook te twijfelen of het niet gewoon een droom was geweest. Het kon niet. Maar het zag er zo echt uit. Ik gaapte, van al die indrukken was ik moe geworden en morgen moest ik helaas al weer vroeg op voor school. Ik zuchtte, kleedde me om en stapte weer mijn bed in. Ik sloot mijn ogen en voor ik het wist was ik al in slaap gevallen.
Ik werd wakker van mijn wekker die een irritant piepend geluid maakte. Ik was zo slaperig dat ik niet meer kon herinneren of ik het gedroomd had dat ik gisteren opeens weer in mijn kamer was, of dat het echt was gebeurd. Ik kreunde toen ik het me realiseerde dat het alweer maandagochtend was en over een uur zou ik op school zitten. Om daar een lange saaie dag te hebben. Ik rekte me uit en stond vervolgens toch maar op, ik had geen zin om me ook nog eens te moeten haasten. Snel kleedde ik me om, deed mijn haar en make-up en sjokte de trap af. Beneden stond het ontbijt al klaar. Snel at ik een boterham en propte daarna alle spullen in mijn tas die ik vandaag nodig zou hebben. Toen ik op de klok keek was het al weer tijd om te gaan. Ik zei mijn moeder gedag die net van de trap af kwam en pakte mijn fiets. Toen ik buiten kwam kreeg ik kippenvel, het was nog kouder dan ik gedacht had. Maar tijd om mijn jas te pakken had ik niet. Al fietsend kwamen de beelden van gisteren weer voorbij. Ook vannacht had ik meerdere keren deze beelden gezien, ik werd er echt helemaal gek van. En al helemaal omdat ik niet wist of het überhauot wel echt was gebeurd. Toen het ook nog zachtjes begon te regenen was mijn humeur niet al te best. Ik trapte snel door zodat ik niet al te nat zou worden en hopelijk nog op tijd zou zijn in mijn eerste les.
“Zo, ook een goeie morgen” zei de leraar toen ik gehaast nog de klas in liep en neerplofte naast Hannah. Ik mompelde iets terug terwijl mijn wangen rood kleurden. Ik hield niet zo van aandacht, en al helemaal als ik chagrijnig was.
“Wat is er met jou gebeurd?” Vroeg Hannah.
“Niks”, mompelde ik,”Mag ik ook een keer chagrijnig zijn?” Het kwam er wat bozer uit dan bedoeld. Maar ik liet het maar heen.
“Aha” Hannah begreep de hint en liet me met rust.
Zuchtend pakte ik mijn boeken en sloeg het open op de goede bladzijde. Mijn hoofd steunde op mijn hand. Dit beloofde nog een lange dag te worden…

“Luna, wat is er aan de hand?” Vroeg Hannah in de pauze toen de anderen van ons groepje even naar de wc gingen. “Jij bent niet zomaar chagrijnig. Ik ken je al langer dan vandaag.”
“Gewoon.” Zei ik. Ik had de rest van de lessen niet veel meer tegen Hannah gezegd, alleen het hoognodige. Ik was de lessen doorgekomen met een beetje naar buiten staren en tekeningetjes maken in mijn schrift. Hannah had mij amper aangekeken na haar pogingen om me op te vrolijken. Het had me alleen nog maar chagrijniger gemaakt. Ik snapte nu ook wel dat ze wilde weten wat er was. Maar ze zou me nooit geloven, ik geloofde het zelf eigenlijk niet eens. En het klonk ook zo bizar, ik was opeens daar verschenen.
“Luna, ik zie dat er iets is. Ik wil je helpen als dat kan, maar dan moet ik wel eerst weten waar het om gaat.” Hannah keek me heel serieus aan. Even voelde ik een warme gloed, Hannah was echt een goede vriendin waar ik op kon vertrouwen. Onze band was zo sterk dat het niet zomaar verbroken kon worden.
“Oké, er is inderdaad iets, maar dat kan ik hier nu niet hard op in de aula zomaar zeggen. Kom na school naar mij, dan leg ik het je allemaal uit.” Zei ik, nog met enige aarzeling in mijn stem. Over een paar uurtjes zou ik haar moeten vertellen over iets waar ik zelf ook niks van snapte. Maar aan de andere kant kon Hannah me misschien helpen met het oplossen van dit raadsel. En ik wilde niets liever dan dat.
“Komt goed.” Knikte Hannah. Ze glimlachte kort en gaf me een knuffel. Ik knuffelde haar terug en voelde weer die warme gloed door mijn lichaam. Ik had echt geluk met een vriendin zoals Hannah!

De laatste twee lesuren gingen ontzettend traag voorbij, ik had ook geen enkele concentratie meer om op te letten. Ik tekende weer allerlei figuurtjes in mijn schrift, maar dit keer hielp Hannah mij daar bij. Na die lesuren hadden we een pagina vol met tekeningetjes en een aantal waarschuwingen gekregen. Het maakte me vandaag allemaal echt helemaal niks uit. Ik zat met mijn hoofd heel ergens anders. Ik wist nog steeds niet hoe ik moet beginnen en wat ik wel en niet moest vertellen. En het moment van de waarheid kwam steeds dichterbij. Langzaam voelde ik de zenuwen opkomen, alsof ik zo meteen een presentatie zou moeten houden voor de hele klas…
Thuis aangekomen schonk ik eerst wat te drinken in en pakte wat lekkers voor ons. Daarna begon ik een gesprek over school om het nog wat uit te kunnen stellen. Maar toen we ook daarover uitgepraat waren moest ik het toch echt gaan vertellen.
“Dus..” Zei ik. Mijn vingers friemelden zenuwachtig aan mijn shirtje en ik keek naar buiten om mezelf een beetje te kalmeren. Hannah glimlachte me toe en gaf een knikje, ten teken dat ze klaar zat om te luisteren en ik mijn verhaal eruit kon storten.
“Ik uhm.. Ik weet eigenlijk niet hoe ik dit moet vertellen, het is nogal vreemd.” Mijn wangen begonnen te gloeien.
“Ik zal je niet uitlachen hoor, als je denkt dat dat zal gebeuren.” Zei Hannah heel serieus.
“Nee, weet ik.”
“En als het gaat over je lichaam, dat je je ergens voor schaamt of dat je misschien stiekem een vriendje hebt , ik zal echt niet boos worden.”
“Nee, dat is het ook niet.” Zei ik. Ik zuchtte diep en begon daarna mijn verhaal. Ik vertelde dat ik in slaap was gevallen na mijn feestje en toen ik wakker werd me heel raar voelde. Dat ik opeens duizelig werd en verscheen in de andere wereld. Ik zag Hannah’s blik veranderen in verbaasd, maar vertelde toch door. Ik vertelde over het meisje dat ik had gezien, en de jongen die haar meenam. En vervolgens ook nog wat over Joey en de natuur. Ik vertelde haar niet over de elfen en het messenwerpen, dat zou echt bizar overkomen. Alsof ik echt gek was geworden. En als laatste vertelde ik haar dat het meisje met de jongen weer terug was gekomen en ik daarna weer in mijn kamer was.
Hannah keek me ongelovig aan. “Luna..” Zei ze. Ik was zo nieuwsgierig wat ze nu wilde zeggen. De tijd voordat ze haar zin afmaakte leek jaren te duren.
“Is dit een grap?” Hannah keek me nu serieus aan, ze leek wel boos. En ik had deze reactie niet verwacht. Mijn adem stokte even in mijn keel en ik moest een keer slikken voordat ik antwoord kon geven.
“Nee.” Zei ik aarzelend, bang voor haar reactie.
“Wat dan? Dit kan toch nooit serieus zijn?!” Haar gezicht stond woedend. “Ik geef je nog een kans, als dit een of andere mislukte grap is kan je het nu nog zeggen!” Terwijl ze dat zei was ze opgestaan en haar handen in haar zei gezet.
“Nee, Hannah, ik meen het. Dit is echt geen grap! Ik zal dat nooit doen, dat weet je zelf ook wel. En het klinkt ook bizar, maar ik verzin dit echt niet!” Zei ik, niet wetend wat ik nog meer moest zeggen.
“Dit kan toch niet Luna, dat weet je zelf ook wel! Weetje wat, zak er maar lekker in! Ik ga ervandoor!” Schreeuwde ze uit. Daarna liep ze de gang in, griste haar jas van de kapstok en liep naar buiten. De voordeur sloeg ze nog net niet dicht.
Ik was een stukje achter haar aangelopen, maar haar tegenhouden had toch geen zin. Ik was weer op de bank gaan zitten, mijn gezicht verborgen in mijn handen. Ik had het Hannah nooit moeten vertellen. Ik had moeten weten dat ze dit nooit zou geloven, het kon ook gewoon niet. Waarschijnlijk was dit allemaal maar een droom die levensecht had geleken. Een stomme droom waardoor ik nu ruzie had met mijn beste vriendin…

Ik had een fout gemaakt, een hele grote fout.



- - - - - - - - - - - - - -

Door FlyingMinds