Part 8

Wanneer ik wakker word pak ik meteen mijn mobiel. ‘Oke, het is dus kwart over 2 ‘s nachts..’ fluister ik in mezelf. Ik zucht een keer diep en draaierig lig ik in me bed. Ik pak mijn mobiel weer en ga naar twitter, ik zie dat er nog een paar mainiacs online zijn. ‘Liggend in een ziekenhuis bed en niet kunnen slapen, ik voel me zo klote. #fml’ tweet ik. Opeens zie ik dat Owen ook nog online is op Twitter, achja die kent me vast allang niet meer, ik druk op zijn naam en lees door zijn tweets. Zijn tweets zien er niet zo best uit, ‘Wanneer jij pijn hebt heb ik dat ook.’ ‘Ik wist wel dat er iets niet goed was.’ ‘Waarom kan ik niet naar je toe?’ ‘Ik maak me zoveel zorgen om je.’ Dat heeft Owen net allemaal getweet, waarom? En wat zou er toch met hem aan de hand zijn, normaal is hij nooit zo. ‘Dat ene dm gesprek met je, ik zal die nooit vergeten, je leek me echt te begrijpen..’ tweet ik in het algemeen, ik heb niemand ooit verteld over dat gesprek met Owen, want ik weet zeker dat toch niemand me zou geloven. Even later zie ik dat Owen weer iets getweet heeft. ‘Nee.. Dat ene gesprek zal ik ook nooit vergeten, ik zal er altijd voor je zijn.’ Huh? Dat lijkt wel een antwoord op mijn tweet, maar hij heeft niemand gelinkt, maar alsnog.. Zou die tweet over mij gaan?