Part 7

‘Uhm, ik moet voor mijn werk voor een hele lange tijd naar Amerika.’ ‘Meen je dit?! En wat moeten Steffi en ik dan, ik ga echt niet mee hoor!’ ‘Ja, Steffi gaat bij onze familie wonen maar hun hebben het dan te druk met Steffi dus jij kan er niet bij, dus..’ ‘Dus wat?! Waar moet ik heen?’ ‘Je gaat bij een pleeggezin wonen, in Eindhoven.’ ‘In een pleeggezin?! Moet ik bij mensen gaan wonen die ik niet eens ken?! Papa, wat is dit nou weer? Waarom, waarom doe je me dit aan..’ ‘Guusje, je moet het accepteren.’ zijn telefoon gaat en hij loopt even de kamer uit. Ik voel me raar, ik voel me verraden, ik ben boos, boos op mijn vader. ‘Ik ga nog liever dood! Maar nee, niet aan denken Guusje, je gaat gewoon naar dat pleeggezin, of ze je nou accepteren of niet het zal vast beter zijn.’ Zeg ik vastberaden tegen mezelf. Ik zucht en mijn vader komt de kamer weer binnen lopen, ‘Over 2 dagen mag je dit ziekenhuis uit, ondertussen zal ik je spullen pakken en dan kun je over 2 dagen meteen naar je nieuwe gezin. En ohja, je pleeggezin komt morgen even langs, dan kun je kennis maken.’ ‘Oke dan..’ mompel ik. Ik voel me misselijk, ik kruip ver onder mijn dekens en val langzaam in slaap.