8. Luna Anderson

De taart stond al in de koelkast, de cakejes in de oven kwamen langzaam omhoog en kregen een lichtbruine kleur en de hapjes waren gesneden en netjes geordend op een schaal. Ik zuchtte opgelucht, we waren met zijn tweetjes een tijdje heel druk in de weer geweest. We liepen elkaar ook steeds in de weg in de keuken, terwijl het niet eens zo’n kleine ruimte was. Maar nu alles klaar was waren we wel blij met alles wat we gemaakt hadden. Ik ging op een kruk bij het aanrecht zitten, van al het staan was ik toch best wel moe geworden… Mijn hoofd steunde op mijn handen en ik gaapte, ik voelde me nogal slaperig. Ik was blij dat ik eventjes kon zitten, want ik was een beetje duizelig. Waarschijnlijk kwam dat doordat ik zo druk in de weer was geweest net, dus ik zocht er verder ook niks acher. Ik nam een slokje water en voelde me al wat beter. Nog een half uurtje en dan zouden de eerste mensen al op de stoep staan. Ik stond op om mezelf helemaal klaar te gaan maken, maar niet oplettend viel ik bijna over de stofzuiger die midden in de kamer lag. Ik gromde even, maar liep daarna gewoon verder, het had nu toch geen zin om er iets van te zeggen. Ik liep, al nadenkend over wat ik met mijn haar zou doen, naar de badkamer. Mijn haar was stijl en geen krul in te krijgen, dat vond ik echt ontzettend jammer. Ik was daarom ook zo jaloers op het haar van Hannah, zei kon er echt alles mee en vooral krullen stonden haar ontzettend leuk. Ik schrok op uit mijn gedachten omdat er op de deur geklopt werd. “Binnen” zei ik. De deur werd langzaam geopend en het gezicht van Hannah verscheen om de hoek. Meteen krulden mijn mondhoeken zich een heel eind omhoog. Voor ik het wist vloog Hannah me om de hals en drukte drie kussen op mijn wang. “Gefeliciteerd!” riep ze uit. Uit haar zak toverde ze een klein cadeautje. Ik pakte het aan en scheurde het snel open, mijn nieuwsgierigheid werd alsmaar groter. Toen ik zag wat het was maakte mijn hart een sprongetje en mijn glimlach werd nog groter. Vorige week hadden we voor de lol met zijn tweetjes een aantal geurtjes getest, eentje daarvan vond ik echt super lekker alleen had ik op dat moment geen geld bij. En nu lag precies dat geurtje hier in mijn handen. “Ooh wat leuk!” riep ik enthousiast uit “deze wilde ik zo graag hebben!” Ik knuffelde Hannah. “Dankjewel!” “Maar nu je hier toch bent, zou je me kunnen helpen?” Vroeg ik. “Ja, natuurlijk, wat moet ik doen?” zei Hannah enthousiast, waarschijnlijk had ze al een vermoeden wat ik haar wilde vragen. “Nou, mijn haar – “ En voor ik mijn zin af kon maken zei Hannah al “Ja, dat dacht ik al, dus ik had al iets leuks bedacht om met je haar te doen.” Ik lachte, dit was echt typisch Hannah. Ik pakte wat spullen die Hannah nodig zou hebben en nam die mee naar mijn kamer, daar ging ik op mijn bed zitten en liet Hannah haar gang gaan. Al zo vaak had ze dit gedaan, ze wist precies wat mij leuk stond en wat niet. Ook deed ze het altijd heel voorzichtig, maar toch strak genoeg dat het de hele dag bleef zitten. Terwijl ze aan mijn haar frunnikte kletste ze erop los. Ik liet haar maar haar gang gaan, hopend dat ze niet over gisteravond zou gaan beginnen. Ik had nog niet bedacht wat ik daarover tegen haar zou gaan zeggen, maar hoe langer ik het kon rekken, des te beter was het. Voor ik het wist was ze al klaar. Ik verzamelde snel al mijn make-up spullen en vroeg Hannah naar haar mening over wat ik vandaag op zou doen. Ik koos voor een zilveren oogschaduw, een lichtroze lippenstift en natuurlijk wat mascara. Zo bleef de make-up het natuurlijkste, dat stond ook het mooiste bij mezelf vond ik.
We liepen naar beneden, mijn ouders en Puck zaten buiten aan de tafel wat te drinken. Hannah en ik gingen erbij zitten. Mijn moeder was meteen erg enthousiast over mijn haar. “Heb jij dat gedaan Hannah?” Vroeg ze vol ongeloof. Hannah knikte. “Ik vind het echt prachtig!” Zei mijn moeder. Hannah bloosde lichtjes, ze wist nooit zo goed hoe ze met complimentjes om moest gaan. Ik werd nu zelf ook wel erg nieuwsgierig hoe het er van achteren uitzag en vroeg daarom Hannah om er een foto van te maken. Mijn mond viel open van verbazing, het zag er een beetje slordig uit door mijn pluizige haar, maar daardoor werd het juist heel speels. “Wauw” zei ik terwijl ik naar het schermpje van mijn mobiel bleef staren. Ik had echt geluk met een vriendin zoals Hannah. Pip blafte en kort daarna ging de poort open, de eerste gasten kwamen er aan. Ik sprong op om iedereen te begroeten. Meteen kreeg ik al een aantal pakjes in mijn handen gedrukt, die legde ik op een tafel om open te maken als iedereen er was. Ook dat was een soort gewoonte bij ons geworden, de cadeautjestafel. De eerste mensen gingen net zitten en daar kwamen de volgende alweer, mijn opa en oma. Ik had ze al een tijdje niet meer gezien, dus zij kregen een extra lange knuffel. Hannah kende hun ook goed, ze kwam al sinds dat ik net kon lopen hier over de vloer. Ze zei zelfs dat mijn opa en oma als haar opa en oma aanvoelde. Dus ook Hannah knuffelde hen. Toen iedereen er was kwam mijn moeder binnen met de taart, meteen begon iedereen te zingen en mijn vader zette me bovenop een stoel. Ik wist niet waar ik moest kijken, dus ik keek maar naar de taart met de kaarsjes. Hannah stond vrolijk naast me te zingen terwijl mijn vader de ene foto naar de andere maakte. Toen iedereen uitgezongen was deed ik een wens voordat ik alle kaarsjes in een keer uitblies. Ook de tweede taart die mijn moeder en ik vanochtend hadden gemaakt werd erbij gehaald en Hannah en ik zorgden ervoor dat iedereen een stukje kreeg. Enthousiast begon ik aan mijn eigen stukje taart, monchou, mijn lievelingstaart! Maar na een paar happen had ik eigenlijk al genoeg, ik voelde me een beetje misselijk worden. Ik zette mijn bordje weer terug op de tafel en nam een grote slok cola, er werd altijd gezegd dat dat hielp tegen misselijkheid. Ik stond op, Hannah keek me aan. “Wat zie je bleek, voel je je wel goed?” vroeg ze. “Ik ben een beetje duizelig, denk ik te snel opgestaan net…” mompelde ik. Hannah stond ook op en nam me mee naar binnen, zo gewoon mogelijk zodat het niemand opviel dat er iets aan de hand was. Binnen plofte ik op de bank neer. De duizeligheid trok al weer weg, alleen zag ik nog wel een beetje wazig en tolde het een beetje voor mijn ogen. Alsof ik net uit een achtbaan kwam. Hannah gaf me mijn glas met cola aan die ze had gehaald. Ik nam nog een grote slok, kneep even mijn ogen dicht en legde mijn haar over me schouder. Zonder dat ik het aan voelde komen liet ik een kei harde boer. Even keek Hannah me verschrokken aan, maar barstte daarna in lachen uit. Ik lachte met haar mee. Zulke dingen gebeurde ook echt alleen mij, en Hannah lag daar dan altijd helemaal dubbel om. Ook nu lag ze hikkend op de grond. En ik lachte dan weer om haar. Toen Hannah uitgelachen was kwam ze naast me op de bank zitten. Ze haalde een hand door haar haren en wreef onder haar ogen langs, door het lachen had ze tranen in haar ogen gekregen. Ik grinnikte even. We zaten nog even rustig op de bank toen Hannah ineens heel serieus was. “Voel je je weer helemaal goed?” vroeg ze. “Ja” knikte ik “Het kwam waarschijnlijk door de warmte. Ik ben al de hele dag druk geweest en heb denk ik te weinig gegeten en gedronken.” Zei ik om haar gerust te stellen. Hannah keek me aan en sloeg een arm om me heen.
“Oh hier zitten jullie” hoorde ik mijn moeder zeggen. Ik keek om en zag haar naar ons toe lopen. “Wat dacht je ervan om je cadeautjes open te maken? Iedereen is er nu.” Zei ze. Ik knikte en sprong op. Dat had ik alleen beter niet kunnen doen, want een nieuwe golf van duizeligheid overspoelde me. Ik liet het dit keer alleen niet merken aan Hannah door mijn hoofd van haar weg te draaien. Ik dronk nog het laatste beetje cola uit mijn glas op en volgde daarna mijn moeder naar buiten. Tijd om de cadeautjes open te gaan maken!

- - - - - - - - - - - - - -

Door FlyingMinds