2.2

‘Cameron?’ vraagt mam die de kamer in komt lopen. Ik kijk haar aan en ze zucht. ‘Wat is er aan de hand?’ vraagt ze. ‘Niks.’ mompel ik, en druk de foto weg op mijn mobiel.’Cameron?’ vraagt ze nog een keer. ‘Ruzie met Amy.’ mompel ik en zet de tv uit. ‘En hoe komt dat?’ vraagt ze verder. ‘Mijn gevoelens worden steeds sterker voor haar, maar het kan niet.’ murmel ik. ‘Wat zeg je?’ vraagt ze me. ‘Ik hou van Amy!’ gooi ik er uit en duw mezelf overeind. ‘Maar dat is toch juist goed?’ vraagt ze met een brede glimlach. ‘Nee mam, dat is het niet,’ zeg ik kwaad ‘Amy en ik zijn vrienden, beste vrienden. Ik kan toch niet nu voor haar vallen.’ ‘Doe niet zo raar, jij en Amy zijn al zo lang vrienden, niks kan dat stuk maken.’moedigt ze me aan. Ik zucht en pak mijn vest. ‘Cameron?’ vraagt mam me nog. Ik zwaai en loop het huis dan uit. ‘Bye Ty!’ roept Amy. Ik kijk richting waar het geluid vandaan komt en zie Amy staan met Tyler. ‘See you later Ams.’ grinnikt Tyler en loopt dan weg. ‘Amy?’ roep ik en geschrokken kijkt ze om. Snel sluit ze de deur en zuchtend laat ik me op haar veranda neer ploffen. ‘Kunnen we gewoon praten, Ik moet je iets weten.’ zeg ik en kijk naar mijn handen die gevouwen zijn. Ik hoor de deur achter me open gaan en gelijk kijk ik achter om. ‘Kom erin.’ mompelt ze. Ik knik en sta op. Ik sla de deur achter me dicht en bedenkelijk staat ze voor me. ‘Amy?’ vraag ik haar. Ze knikt en kijk me aan. ‘Het spijt me.’ mompel ik en trek haar in een knuffel. Ze slaat haar armen om mijn middel en met een glimlach snuif ik haar geur op. ‘Ams?’ vraag ik en duw haar een beetje naar achter. ‘Ja?’ vraagt ze. ‘Kan je het me vergeven?’ vraag ik. Ze knikt en trekt me weer in een knuffel. Ik grinnik en sla mijn armen nog steviger om haar heen.