2.1

‘Hoi ik ben Cameron.’ glimlacht het kleine jongentje op de video. Het kleine meisje naast hem kijkt verlegen naar de grond. ‘Kom op Amy!’ roept Megan, Cameron’s moeder. Verlegen kijkt het meisje, dat ik ooit was, omhoog en glimlacht.
Zuchtend druk ik op stop en veeg de tranen van mijn wangen. Langzaam laat ik me achter over vallen en beginnen de tranen weer te stromen. ‘Ik mis je.’ murmel ik terwijl ik naar de foto van Cameron en mij kijk. ‘Amy, ik ga!’ word er geroepen door mijn moeder, Ik hoor haar hakken nog tikken op het laminaat en als de deur dicht val is het weg. Vermoeid duw ik mezelf overeind en sta op van het bed. Voet voor voet loop ik sloffend de trap af de keuken in. ‘Tyler?’ mompel ik als ik hem aan de keuken tafel zie zitten. ‘Hi.’ mompelt hij. ‘Wat doe je hier?’ komt er schor uit en tranen vullen zich in mijn ogen. ‘Kijken hoe het met je ging.’ glimlacht hij en staat op. Ik storm op hem af en laat me in zijn armen vallen. ‘Sttt, stil maar.’ mompelt Tyler tegen mijn kruin aan. ‘Ik mis hem.’ mompel ik. ‘En hij jou ook,’ mompelt Tyler. Zuchtend laat ik Tyler los en laat me op een van de krukken ploffen. ‘Wat is het probleem?’ vraagt hij en laat zich ook op een kruk ploffen. ‘Ik wil niet een ander meisje zijn, ik wil het meisje zijn. De persoon die zijn hart sneller laat kloppen.’ mompel ik en veeg de tranen, die zijn gevallen, weg. ‘Dat doe je ook, maar hij is bang.’ mompelt Tyler. ‘Voor wat?’ vraag ik, niet begrijpend. ‘Jullie vriendschap,’ grinnikt Tyler. ‘Het betekend de wereld voor hem, dat hij jou aan zijn zijde mag hebben als een vriendin of zijn vriendin.’