Witte vlokken van pech!

Zo kwam de eerste datum dat we naar de film zouden gaan. Je kijkt toch altijd uit naar zo een dag. Ofja toch op een bizar zenuwachtig en dromerige manier. Jij kijkt er te veel naar uit! En als er dan iets mis gaat dan voel je je natuurlijk nog veel slechter, zelfs al kon je er zelf niks aan doen. En zo had mijn leven natuurlijk nog een onverwachte verrassing voor mij klaar staan. In mijn leven betekent dat altijd iets slecht, alles wat mis kan gaan ......... Je weet het wel ! Het witte poeder ,dat men ook sneeuw noemt , was de reden. En dan bedoel ik veel van dat mooie poeder dat een weg kan omtoveren in een blinkende schaatsbaan, het magische witte bevroren water dat onze technologisch wereld kan stil zetten in een paar uur, het koele goedje dat mensen gezellig kan samen brengen aan de hout stoof om een mooie film te kijken. Maar dat poeder kan ook vele mensen hun plannen dwarsbomen. Het ging gewoon niet. Niemand die de weg op ging. Maar lieve anneke was lief genoeg om een 2de datum te kiezen. Man man wat was ik blij!

Maar het was alweer niet voorbestemd. Die morgen werd ik wakker , helemaal vol van energie Ofja zenuwen eigenlijk. Ik keek door mijn raam en daar zag ik het. Of ik zag het eerder niet, mijn normale gras groene uitzicht was volledig wit . Wit van het sneeuw , het sneeuw dat er de vorige avond nog niet was. Op dat moment Heb ik het even opgegeven. Ik Heb haar gezegd dat we best even een paar dagen zouden wachten tot dat glibberige goedje weg was gesmolten. Zo gingen er terug een paar dagen voorbij.

Er was toen toevallig nog eens jeugd beweging. Anders gezegd ik moest haar onder ogen komen sins ze mijn zielig mailtje, zonder al te veel gevoel, gelezen had. Of ja moeten , ik moet niet verplicht gaan natuurlijk. Maar ik wou natuurlijk gaan, en voor een keer niet omdat ik me daar amuseerde , nee gewoon om haar te zien. Te horen of ze er iets zou over zeggen. Tijdens de activiteit zei ze er niks over, zoals ik wel verwacht had omdat iedereen er dan direct grote dingen zou bij gaan denken zijn , te grote dingen. Dus ik deed haar broer een bericht of ze nog wou gaan. Direct nadat hun mama hun was komen halen bij het lokaaltje waar het altijd was. Gewoon om te zien of er nog een " date" zou komen. Hoe kon ik weten dat ik dat beter niet had gedaan, en dat het een totaal verkeerde moment was. Haar broer stuurde me terug dat hij het haar niet ging vragen. Niet omdat hij het niet wou maar omdat hij toch al wist wat het antwoord was, een nee . Zonder dat ik er iets van wist was haar opa, de peter van Anneke, heel ziek. Ik wil niet weten hoe moeilijk het moet zijn geweest om het te horen te krijgen. Haar opa was gestorven.

Toen ik dat te horen kreeg Heb ik dingen gevoeld, dingen die ik nooit meer wou voelen. Het was een mengeling van echte bezorgdheid om haar en haar familie en verdriet. Ik weet niet waarom maar het voelde aan alsof er iemand die ik zelf kende gestorven was, een echte vriend. Zo een mensen vertrekken altijd veel te vroeg. Ik Heb haar toen ook gerust gelaten, haar gedachte moesten al verward en moeilijk genoeg zijn geweest. Wie was ik om haar op andere gedachte te brengen en haar te forceren in een " date" . Zo ben ik ook totaal niet. Ik wist dat iemand verliezen moeilijk is, moeilijker dan mensen die het nog niet hebben meegemaakt denken. Het is iets dat je bijna volledig zelf moet verwerken, volledig op je eigen manier. Iedere nacht is een gevecht voor dat beetje rust te vinden, je gedachte stil te krijgen. Ik kon haar alleen helpen door te proberen begrijpen hoe ze zich voelde en haar de tijd te geven om het te plaatsen. Door haar gevoelens van verdriet boven mijn gevoelens van liefde te plaatsen.