Chapter 2

Yu’s P.O.V.
Toen ik in het bos kwam waren de weerwolven verdwenen. Ik keek rond, en zag opeens iemand staan. Hij stond tegen een boom, zacht te snikken. Ik sprong op de grond en liep naar hem toe. “Is er iets?” Hij gromde zacht. “Dood me maar… Maar laat Shin met rust.” Opeens besefte ik dat het 1 van de weerwolven was. Ik keek naar zijn blond/bruine haar. De weerwolf die Romeo had aangevallen. “Ik kom hier niet om je te doden.” Ik deed een stap naar voren, en legde mijn hand voorzichtig op zijn schouder. Zodra hij mijn hand op zijn schouder voelde draaide hij zich om en drukte me tegen zich aan, hij legde zijn hoofd op mijn schouder en snikte zacht. Ik aaide door zijn haar en zijn gesnik werd langzaam zachter. Ik drukte hem een stukje terug en keek hem aan, met een klein glimlachje. “Gaat het?” Hij knikte langzaam en ik aaide nog 1 keer door zijn haar voor ik hem los liet. Daarna knielde ik langzaam. “Ik ben Yukito Phoenix, maar noem me maar Yu,” ik stond op. “Ik ben verbannen alleen omdat ik een weerwolf beschermde.” De ‘weerwolf’ die nog steeds voor me stond keek me verbaasd aan voordat hij een kleine buiging maakte. “Andreas Hudec, zeg maar Strify. Hoe weet ik zeker dat ik je kan vertrouwen?” Toen Strify zijn zin had afgemaakt begon hij zacht te grommen en hij keek langs me heen. Op het moment dat ik me wilde omdraaien voelde ik een hand op mijn schouder en scherpe nagels in mijn vel. “Hallo Yuki,” Siste een bekende stem in mijn oor. “Is dat ons weerwolfje?” Romeo deed een stap richting Strify en haalde zijn scherpe nagels door zijn gezicht. Strify greep naar zijn gezicht en bloed viel op de grond. Ik siste en sprong op Romeo af. Op dat zelfde moment hoorde ik voetstappen achter me, ik draaide me om en zag Luminor op Strify af rennen. “Laat hem alleen!” Ik sprong op, Romeo wilde me grijpen maar ik haalde uit naar Romeo en sneed met mijn scherpe nagels langs zijn nek. Zonder na te denken rende ik op Luminor af en duwde hem weg van Strify. Luminor probeerde me te bijten maar ik greep zijn keel en drukte hem tegen een boom. “Laat hem met rust, zei ik!” Siste ik. Ik liet Luminor los en hij vluchtte terug het bos in, gevolgd door een struikelende Romeo. Ik trok mijn jas uit, scheurde de mouw eraf en drukte die tegen Strify’s wang, die nog steeds bloedde. “B-bedankt.” Zei Strify, verbaasd over wat er net was gebeurd. Ik hielp Strify omhoog en knikte. “Euh… Is dit genoeg om te bewijzen dat je me kunt vertrouwen?” Strify knikte langzaam, het stuk stof nog steeds tegen zijn wang gedrukt. “Kom.” Zei hij en hij liep het bos uit. Ik volgde hem en we kwamen bij een klein huisje aan de rand van het bos. Strify liet me binnen en mijn ogen vielen gelijk op de jongen met blond haar die in het midden van de kamer stond, de wit/bruine weerwolf die ik had geprobeerd te beschermen. Hij draaide zijn hoofd naar mij en zijn ogen werden groter. De jongen, met zwart/blond haar die achter hem stond wilde hem grijpen, maar voor hij de kans kreeg was de blonde jongen al op me afgerend en hij omhelsde me. Ik omhelsde terug en snoof zijn geur op. Hij rook lekker ik liet mijn handen over zijn rug glijden maar bedacht me en deed een stap terug. “Yukito Phoenix,” zei ik terwijl ik knielde. “Maar zeg maar Yu.” De jongen die nog steeds voor me stond glimlachte vriendelijk. “Mijn naam is Marcel Gothow, zeg maar Shin.” De jongen met zwart/blond haar keek verbaasd van Shin, naar Strify en daarna naar mij. “Strify, realiseer jij je wel dat er een vampier in ons huis staat?” Strify knikte. “Het is OK, hij heeft me gered en hij is verbannen van de andere vampiers.” Zei Strify. De jongen liep een rondje om me heen en keek me een beetje achterdochtig aan. Daarna glimlachte hij. “Carsten Scheafer, zeg maar Kiro.” Ik knikte en keek rond. Dit zou mijn nieuwe huis worden.

Een maand later, vertrouwden Strify en Kiro me genoeg om me, op een middag, alleen thuis te laten met Shin.
Shin keek TV en ik zat naast hem een boek te lezen. Af en toe keek ik over mijn boek heen. Als een mens, zag hij er net zo onschuldig uit als, als een wolf. Ik legde het boek neer en keek naar Shin. Shin keek me aan. “Is er iets?” Ik schudde mijn hoofd.
“You look so inocent,” Shin bloosde. “Ik snap niet dat je een weerwolf bent, daar ben je veel te onschuldig voor.” Shin haalde zijn schouders op. “Het liefst ben ik ook geen weerwolf.” Zei hij zacht. Hij keek maar de grond. Ik ging wat dichterbij Shin zitten en sloeg een arm om hem heen. “Waarom niet?”
“Ik wil geen dieren doden. En het maakt me zo moe, ik wil overdag leuke dingen kunnen doen, niet slapen.” Ik aaide even door Shins haar. Shin keek me aan. “Ik zou willen dat ik een vampier was, net als jouw.” Ik haalde mijn schouders op. “Dan moet je mensen doden. Is dat niet erger als dieren?”
“Ja, maar dat hoeft toch niet? Het is jou ook gelukt om vegetariër te worden.” Ik glimlachte. “True.”
Het was een poosje stil. “Kan je mij niet in een vampier veranderen?” Vroeg Shin half fluisterend. Ik keek hem aan. “Misschien…”
“Doe het.”
“Wat?”
“Verander me in een vampier.” Ik keek Shin aan. “Maar-“ Probeerde ik, maar Shin onderbrak me. “Alsjeblieft?” Ik boog wat naar voren en zette mijn lippen in Shins nek. “Are you sure?” Fluisterde ik. Shin knikte. Ik opende mijn mond een stukje en zette mijn scherpe tanden in Shins nek. Ik voelde tranen in mijn ogen toen ik Shin hoorde kreunen van pijn en wilde mijn tanden uit zijn nek halen. Maar Shin hield me tegen. “K-keep on going.” Zei hij. Ik deed wat hij zei en haalde na een tijdje mijn tanden uit zijn nek. Shin keek me aan, nog steeds mijn zijn blauw/grijze ogen. Hij kneep zijn ogen dicht en liet zijn hoofd in zijn handen zakken. “Gaat het?”
“Hoofdpijn.” Ik aaide over Shins rug. Shin opende zijn ogen en keek me weer aan. Zijn ogen waren rood. Hij was een vampier…

Shin’s P.O.V.
“We zijn thuis!” Ik draaide me om en zag Kiro en Strify staan. “Net op tijd.” Zei Kiro terwijl hij naar buiten keek. Het begon donker te worden. We renden het bos in, naar de open plek waar we altijd zaten. Precies op het moment dat we de plek bereikten veranderden Kiro en Strify in een wolf, zoals elke avond. Ze keken me aan. “Shin…?” Strify deed een stap op me af. Ik knielde en aaide over zijn hoofd. “Yu heeft me gebeten. Ik ben een vampier.” Zei ik. Half fluisterend. Strify draaide zich om en gromde tegen Yu. Yu deed een stap achteruit. “Hij vroeg het zelf!”
Ik knikte. “Strife, ik wilde geen weerwolf meer zijn. Ik wilde niet meer op dieren jagen! Nu ben ik een vampier… En Yu heeft me geleert hoe ik geen bloed hoefde te drinken.”
Strify knikte. “Goed dan, als je een vampier wilt zijn dan is het goed.” Hij glimlachte even. Kiro glimlachte ook en ging voor me liggen. “We zijn nu best wel een bijzondere familie,” Zei hij. “Werewolves and vampires… Together.” Ik knikte lachend en Yu sloeg een arm om me heen.
“Forever together.” Zei ik tevreden. “En forever bizarre.” Voegde Yu eraan toe.