09

Omg.. waren de enigste woorden dat ik uit kon brengen. Alles wat Jari doet, is een beetje voor zich uit staren. Misschien was het wel zijn vriend geweest? Misschien had hij wel heel veel om hem gegeven? Omg het is super erg als je je vriend zo vind, als het zijn vriend is, was. Een ding wat ik zeker weet, is dat Jari er nog niet over is. Met mijn vraag, verbrak ik de stilte. Die nu denk ik zn drie minuten hadden geduurd. Maar het voelde als drie uur.

Het spijt me, was het een vriend van je? Nee nee, het spijt mij zegt Jari snel terug. Het is nu al drie jaar geleden, maar ik kan het gewoon niet accepteren. Hij was er altijd voor me, toen ik hier kwam was hij er net twee maanden. Hij vond het geweldig hier en liet alles zien, ik kan het niet echt uitleggen, maar hij liet me thuis voelen. Wat eigenlijk best raar is als hij zich zo voelde, iemand wist er iets van tot dat ja.. Hij zicht op had gehangen. Het is gewoon dom zegt Jari in een keer boos. Hij loopt weg, maar ik weet hem net op tijd bij zijn vest te pakken. Ik trek hem met al mijn kracht, geloof me, het is niet veel. Tegen me aan, kijk hem recht in zijn ogen aan en zeg dit is helemaal niet dom. Toch voel ik me schuldig, snap je dat dan niet ? ik had hem kunnen stoppen zegt Jari.

Ja hij heeft gelijk, hij had hem kunnen stoppen, maar het is niet Jari's schuld denk ik bij mezelf, hoe ga ik dat uitleggen. Denk, denk. Toen mijn opa overleden was, duurde het ook lang voordat ik er over was. Hij geloofde mij, gaf me alles wat mijn ouders me niet gaven en hij was alles voor me. Ik had niet veel mensen die om me gaven Jari, maar als je er een paar hebt betekenen ze echt veel voor je en je kan er niks aan doen als ze uit je leven verdwijnen, hoe ze ook gaan zeg ik rustig om hem te kalmeren. Het lijkt te werken. We staan nog steeds dicht tegen elkaar aan, wat nu meer knuffelen is, het voelt zo fijn. Net of we elkaar al zo lang kennen, zo vertrouwt. Na een paar minuten zegt Jari, het spijt me van je opa. Het is al goed zeg ik terug met een glimlach.

Er zijn dus maar twee mensen, die hier hun geheugen kwijt zijn geraakt? vraag ik rustig, misschien word hij wel weer boos. Ja zegt hij met een zucht, ik kijk omhoog en zie aan zijn gezicht dat hij nog wat wil zeggen. Doordat ik omhoog moet kijken, valt het me op dat hij echt groot is. Mijn hoofd is op zijn borst. Nog steeds staart hij dood voor zich uit.

Alles wat we weten over Jelle is dat hij speciaal was, hij kon altijd iedereen helpen, ook al was het met op zijn gemakt laten voelen, hij maakte iedereen vrolijk en niemand verveelde zich, ondanks wat hij voelde, waarom heb ik dit nou nooit door gehad. Ik snap gewoon niet waarom zegt Jari. Jari het is niet jou schuld, je kon er echt niks aan doen, hij wou dit en misschien was het wel het beste voor hem zeg ik nog een keer, misschien gelooft hij het dit keer wel.

Maar uhu dus je denkt dat ik ook speciaal ben? vraag ik flirterig, ik kan niet geloven dat ik dat nou zei, normaal zeg ik zo iets niet eens. Eigelijk ben ik best bang, straks vind hij mij niet leuk leuk. Maar toch maken mijn woorden hem aan het lachen, dus dat is goed toch? Misschien wel zegt hij met een lach, elke keer als ik naar jou kijk moet ik aan Jelle denken, niet onaardig bedoelt zegt hij er snel achter. Ik bedoel, hoe je doet, hoe je dingen zegt. Ik voel dat mijn wangen een kleurtje krijgen. We kijken elkaar nog een paar tellen in elkaars ogen aan, totdat Jari een stap naar achteren zit.

Ik heb het geweldig idee roep Jari bijna uit. Dit keer maakt hij mij aan het lachten, door mijn gelach geen zeg ik, en wat is je idee? We noemen je Angel omdat je zo mooi bent, zo speciaal, zo anders, maar toch leuk en lief. Terwel hij deze woorden uitspreekt zetten hij een stap voor uit en pakte me bij mijn heupen vast, en trekt me dichterbij, wat me nog meer aan het blozen maakt. Alles wat ik kon doen was hem stom verbaast aankijken. Omg had hij het nou over mij? Vind hij mij ook leuk net zoals ik hem? Als dit zo is ben ik het gelukkigste meisje ooit. En tot slot drukte hij rustig onze lippen tegen elkaar. Eerst ben ik een beetje verbaast, maar dat gaat al snel weg.

Opeens trek hij onze lippen van elkaar af, is er iets? vraag ik rustig. Er zal vast niks zijn, hij wil gewoon wat iets zeggen. Ik kan dit niet, het mag niet sorry, ik mag niet van je houden, het kan niet oke zegt roept hij. Hij laat me los en rent snel weg. Daar sta ik dan. Alleen. Verbaast van de woorden die hij net zei. Wat bedoelt hij er mee? Misschien weet Robin het ? Ja goed idee. Snel Robin zoeken.