De 100e Hongerspelen - 167

“Waarom houden ze mij er buiten, verdomme?”, vloekte Portia.
“Dat leggen ze nog wel uit”, zei Inne kalm. “Vraag morgen maar uitleg aan Peeta, hij zal wel vertellen wat er gaande is.”
“Ik was de eerste die alles op gang heeft getrokken!” Inne zuchtte. Portia keek haar aan. “Je gaat me toch niet zeggen dat ze me daarom overal buiten houden hé?”, zei ze dreigend.
“Ze vinden dat je te ver bent gegaan”, zei Inne.
“En jij en de anderen dan? Wat is het verschil?”
“Ik denk… dat het is omdat, omdat jij hen al kende. Wij zijn meegegaan, jij hebt geleid en zij werden opnieuw overal buiten gehouden.”

***

“Mama?” Rue schudde Vania wakker. “Mama, ik kan niet slapen.” Vania kreunde zacht en keek naar Rue.
“Wat is er?”
“Ik kan niet slapen.”
“Hoe komt uit?” Voorzichtig, om Ian niet wakker te maken, kroop Vania uit haar slaapzak.
“Ik heb kou en honger en dorst.”
“Ga dan maar bij tante Kayla aan het vuur zitten”, zei Vania met een glimlach. “Ik neem wel iets om te eten en drinken.” Rue knikte en liep de grot uit, terwijl Vania achteraan wat eten ging halen. Het was inderdaad behoorlijk koud, maar in de slaapzak met Ian had ze er weinig last van gehad.
“Wil jij ook wat, Kayla?”, vroeg Vania nadat ze Rue een appel had gegeven.
“Nee dank je, ik neem straks wel iets”, zei die. Vania kwam mee bij het vuur zitten, Rue kroop tegen haar aan.
“Ik ben bang, mama”, fluisterde ze.
“Waarom?”, vroeg Vania verbaasd.
“Ik, ik wil bij jou blijven. Maar, maar als we weer moeten vechten…”
“Daar moet je niet bang voor zijn, Rue”, suste Vania. “We gaan niet veel meer vechten nu, het ergste is voorbij.”
“Maar, maar oom Xandrijn was de hele tijd zo boos ook en tante Odette heeft toch niets fout gedaan?”
“Xandrijn heeft het moeilijk”, legde Vania uit. “Een paar vrienden van hem zijn dood en hij vindt dat dat voor een deel de schuld is van Odette. Maar daar hoef jij je niets van aan te trekken, wees maar gewoon heel lief voor hem.”
“Maar wat heeft tante Odette dan gedaan?”
“Dat is moeilijk uit te leggen”, zuchtte Vania.