15

'Maar.. maar ik kan het niet!' Schreeuwde ik in zijn gezicht. Bang, gefrustreerd en zeker de draad kwijt. Het van marmeren, glanzende gezicht grijnsde terug, meer deed hij eigenlijk niet, alleen grijnzen.
'Zeg iets!' Haast smekend naar woorden keek ik hem aan, mijn gezicht sprak boekdelen. Nog steeds kreeg ik geen reactie. De grond waarop ik stond werd zachter, mijn voeten waren nu bedekt met een laag aarde.
'Wat is dit?' Gromde ik al verwachtte ik geen reactie terug. Ik keek weer naar beneden, nu niet alleen mijn voeten maar ook mijn benen. Beangstigend keek ik weer naar zijn gezicht die nog steeds hetzelfde stond. 'Help me!' Gilde ik, 'Help me!'

'Bella? Bella gaat het wel?' Mijn ogen gingen langzaam open waardoor de helderheid in de kamer nog een tijdje vaag bleef. 'Bella is alles goed?' De stem, het klonk zo vertrouwd.
'Charlie!' Ik zette af en zat binnen enkele seconde overeind waardoor het even ligt in mijn hoofd werd. Hij keek me bezorgd aan, de rimpels in zijn gezicht waren vergelijkbaar met een dal, diep en donker zonder zekerheid of er wel een einde aan kwam.
'Maar natuurlijk,' antwoordde ik met een glimlach waarna al snel een bonkende hoofdpijn aan kwam zetten.
'Je schreeuwde zo, had je een nachtmerrie?' Charlie wreef zachtjes door mijn haren wat ik maar al te fijn vond.
'Zoiets,' mompelde ik hem toe. Ik had er geen zin om over te praten want om eerlijk te zijn sloeg de droom nergens op. En om de een of andere rede wilde ik hem niet opzadelen met vreemde dromen of gebeurtenissen. Ik wilde hem er voor behoede dat hij ooit een hoofdrol zou spelen in het verhaal waar ik roekeloos mee ingetrokken was.
'Jacob heeft gebeld,' kennelijk zat ik alweer een tijdje in mijn gedachten en had ik de helft van deze conversatie niet opgeslagen, beter gezegd, de ene oor in, de andere oor uit. Mijn ogen zochten de zijne, zijn oude en verfijnde ogen die terugblikte met vriendelijke rimpels, net geen ravijnen.
'Hij wilt je spreken, het is belangrijk, hij stond erop dat ik je dit zou vertellen. Eerlijk gezegd leek het wel alsof hij me een beetje dwong.' Ik lachte en sloeg de dekens van me af.
'Dat zal vast wel over zijn nieuwe motor gaan pap, ik bel hem even terug.' Snel, razendsnel eigenlijk, klampte ik me voor heel even aan Charlie vast. Ik was blij dat hij ongedeerd was en dat de pijn van gister al genezen bleek te zijn door een goede nachtrust. Natuurlijk zaten de schrammen nog op zijn gezicht en trilde hij schokkerig op zijn benen, maar je kon niet verwachtte van iemand die zoiets had meegemaakt dat hij er meteen al helemaal bovenop was.
Ik liet hem los en rende de trap af. Ik ritste de huistelefoon uit zijn houder en toetste Jacobs nummer in. De telefoon ging een aantal keer over en ik stond net op het punt om hem weer in de houder te drukken totdat ik Jacobs vloeiende stem aan de andere kant van de lijn hoorde.
'Wat is er zo dringend?' Ik viel maar meteen met de deur in huis, daar ging het immers toch ook om?
'Edward, Charlie, vertel mij wat er gisteravond gebeurd is!'
'Ho ho rustig Jake,' sprak ik met een duidelijke stem om hem iets wat te kalmeren. 'Het gaat allemaal goed met Charlie en Edward was niet de dader.'
'Maar waarom verklaard Billy hier dan dat het een bloedbad is geweest?!' De stem van Jacob was onaangenaam om naar te luisteren, veel te paniekerig, veel te gestrest.
'Hoe weet Billy hiervan?' Even was het stil, waarschijnlijk ging er nu een heel verhaal opkomen waar ik niet op zat te wachten.
'Hij was in het bos toen het gebeurde.' Ik slikte.. had Billy alles gezien? Misschien wist hij wie de werkelijke dader was.
'Geef Billy alsjeblieft even.'
'Gaat niet,' mompelde Jacob.
'En waarom dan niet?' Vroeg ik iets wat geïrriteerd, ik wilde antwoord op mijn vragen en snel.
'Hij is er niet, ik weet niet precies waar hij heen is, hij zei dat hij ging jagen of zo iets naja.. hij mompelde het eerder.'
'Bedankt Jake,' zei ik vriendelijk en voordat hij de kans kreeg om nog iets te zeggen hing ik op.

Mijn excuses voor dit late hoofdstuk, het is wat druk geweest de laatste tijd.