De 100e Hongerspelen - 165

“Dokter, hoe snel kunnen we beginnen met hen terug op de been te krijgen?”

“Meteen, maar het zal langzaam gaan. Hun lichaam is het niet meer gewend om eten te verwerken. Morgen geef ik hen allemaal een tas bouillon, ik zal al blij zijn als ze die binnenhouden. Daarna zien we wel verder. Te veel mag ook niet, hun lichaam heeft het niet nodig.”
“Uitstekend, dan is alles geregeld”, zei Haymitch. “Ik ga slapen, mensen. Avinash, ik kom morgen meefeesten. Tegen een glaasje alcohol zeg ik geen nee.”
“Normaal zou ik je erom vervloeken, Haymitch”, merkte Peeta op. “Maar het is dat niemand raar opkijkt als jij strontzat bent. Ik ben onze eerste boete nog niet vergeten.” Hij grijnsde naar Katniss.

“Slaapwel allemaal”, glimlachte Kayla, toen de anderen op het punt stonden naar hun grotten te gaan. Vania gaf Seija nog een deken mee dat ze in Odettes rugzak had gevonden. Kayla nam haar energiepil en ging bij het vuur zitten, zij moest deze keer de wacht houden. Seija had haar de kaart gegeven, maar niemand verwachtte problemen.

Xandrijn zuchtte toen hij de grot in liep. Niemand met wie hij optrok overleefde het. Eerst Andrew, die zijn leven had gered. Dan Romina. En nu Selm, met wie hij grot en tent deelde. Hij betwijfelde of hij nog meer verliezen zou kunnen verdagen. Ian was intussen een goede vriend geworden en Vania mocht hij ook graag. Rue, als haar iets overkwam… Net als velen hier was hij zich aan het meisje gaan hechten. Kayla was ook best aardig en voor zover hij al begrepen had, had ze Ian gered van haar districtsgenoot. Seija… Op zich mocht hij haar wel, alleen moest ze die Odette niet verdedigen.