De 100e Hongerspelen - 162

“We hebben bepaalde informatie gekregen, informatie die Snow in een klap kapot kan maken”, zei Peeta. “Maar we moeten het goed aanpakken, alleen vertellen zal weinig helpen.”

Katniss nam de lijst en las een aantal namen voor.
“Rahu Cray, voormalig hoofdvredebewaker district 12. Cinna Muoti, stylist Katniss Everdeen, capitoolrebel, maakte spotgaaienpak. Mitchell Tarka, rebel uit district 13, teamgenoot van Katniss Everdeen. Coriolanus Snow, president van Panem, niet wreed genoeg. Annie Cresta, rebel, voormalig winnaar district 4, vrouw van Finnick Odair.” Het was muisstil.
“Wat zeggen deze namen jullie?”, vroeg Gale. “Deze namen en de beschrijvingen?” Iedereen die aan tafel zat keek elkaar ongemakkelijk aan.
“Euhm, die zijn dood, toch?”, vroeg Peli.
“Doden en de redenen waarom”, vulde Avinash aan.
“Deels juist”, zei Katniss. “Ze zijn niet dood. Ze worden gevangen gehouden op een vreselijke manier. En dat zijn er nog maar vijf. Vijf van de drieëntwintig.”
“Maar we hebben Snow zien sterven!”, protesteerde Johanna.
“Nee, we hebben hem zien instorten”, zei Katniss. “Ze leven nog, allemaal. En wij gaan hen bevrijden.”
“Waar zitten ze dan? Ik ken het hele Capitool, hier is geen gevangenis waarin ze hen kunnen verbergen”, zei Inne.
“In Snows eigen paleis”, het was de dokter die sprak. “En al die tijd waren er maar twee personen die het wisten. Hij. En ik. Ik was hun enige cipier, enige verzorger. Eén keer per week, vaker ga ik er niet heen. Het is waterdicht.”
“Waarom heeft u dan nooit ingegrepen?”, bitste Johanna.
“Drieëntwintig, mevrouw Mason. Wat zegt dat getal u?”
“Tributen”, Toista fluisterde het alleen.
“Juist. Pure angst, dat was het enige wat hij nodig had om mij tegen te houden. Als ik het zou verder vertellen, was ik zelf de vierentwintigste, de laatste. En wie zou me nog willen helpen als ik het vertelde? Iedereen zou me verafschuwen. Ik zat te diep in Snows net gewikkeld.”
“Hoe houdt u hen dan gevangen, als u er maar één keer per week komt?”
“Een medicijn dat ik ooit heb uitgevonden. Het is in staat iedereen een week lang in leven te houden, hoe erg ze ook verwondt zijn. En dat elke week opnieuw. Niemand anders kent het of kan het gebruiken. Het is geniaal, het kan het eeuwige leven bieden. Maar het is ook gewoon monsterlijk. En met een kleine toevoeging hebben ze andere dingen niet meer nodig. Geen van de gevangenen krijgt eten of drinken, alleen een toevoeging aan hun wekelijkse spuit.”