Telefoon

'Hoe bedoel je niet meer?', riep Emily. Haar ogen sprongen wijd open. Ze kon er niet tegen als er dingen gebeurden waarover zij niks wist.
'Ik had verwacht dat zij op school zou zijn gegaan, toen vanmorgen haar bed leeg was. Ik had het eerste uur vrij dus vandaar dat ik ontbijt naar haar wou brengen. Maar ze was weg!', legde Olivier uit.
'Heb je haar fiets dan gezien toen jij vanmorgen naar school ging?', dat is toch zeker iets wat hij niet kon missen. Emily kon niet voorstellen dat hij dat over het hoofd gezien had.
'Nee, daar let ik 's morgens niet op. Het was donker... en koud'
'Enig idee waar ze misschien kan zijn?', vroeg Emily. Het leek erop dat zij haar kalme aura had hervonden. Nu dacht ze puur structureel na.
'Haar fiets, als die er nog stond, dan kan het zo zijn dat ze naar het bos is. Ze gaat wel vaker het bos in. Dus misschien is ze, ondanks dat Rune het liever niet heeft nu, het bos ingegaan zonder iets te zeggen'
'Al naar huis gebeld? Misschien is ze allang terug van de wandeling'
Olivier pakte onmiddellijk zijn telefoon en begon te bellen. Aan de andere kant bleef de telefoon maar rinkelen zonder dat iemand hem opnam. Uiteindelijk klonk Runes stem door de telefoon. "Ik ben momenteel niet thuis..."
'Voicemail!', bromde Olivier.
Voor een lange tijd keken ze elkaar aan. Normaal zou Emily met meer suggesties komen. Maar Oliviers ogen keurden die allemaal af. Zij moesten nu op zoek gaan naar Denise.
'Laten we gaan!'
Emily en Olivier pakken de fietsen. Nog net voordat ze de school voorbij zijn, ziet Romé ze. Ze twijfelt geen moment en rent op de twee af. Romé weet dat Olivier Denises broertje is, en dat Emily nog nooit met hem mee is gefietst. Er moet dus iets aan de hand zijn.
'Wacht, Emily!', gilde Romé terwijl zij tegen het schoolhek aan stootte.
Emily remde onmiddellijk. Zo rustig mogelijk stapte zij van haar fiets.
'Wat is er?', vroeg zij vriendelijk. Alsof er niks aan de hand was, wat heel goed zo kon zijn.
'Waar ga je.. waarom fiets je met Olivier mee?'
'Oh, ik ga koffie drinken. En kijken of ik het huiswerk bij haar kan afleveren'
'Je bedoelt Denise', zei Romé kritisch. Haar ogen stonden gefocust op Olivier, die toch echt geen meisje was.
'Ja, natuurlijk.', antwoorde Emily kortaf. Emily wilde weer opnieuw opstappen, maar Romé pakte haar arm.
'Je weet dat Denise niet aan huiswerk doet'
'Hoe kan ik dat vergeten?'
'Dus, wat is er echt aan de hand? Ik ben ook haar vriendin. Ik heb evengoed het recht om te weten wat er met haar aan de hand is. En jij bent ook mijn vriendin, ik laat je dit niet alleen doen, als er wat ergs aan de hand is', zei Romé streng en oprecht.
Emily zuchtte. Ze zette haar fiets aan de kant, zodat ze niet iedereen in de weg stond.
'Denise neemt de telefoon niet op. Zij zou thuis zijn, maar vanmorgen lag ze niet in haar bed'
'Dan moet ik mee!' Romé sprong over het hekje.
Hoe erg Emily dit ook waardeerde, het was niet zo handig als zij mee ging. Romé had niet eens een fiets bij zich. Peinzend keek Emily naar haar te enthousiaste vriendin.
Gelukkig kwam Olivier met een oplossing. Romé kon Rune op de hoogte stellen. Hij gaf haar zijn mobiel, op voorwaarde dat zij hem morgen terug bracht. Rome vond dit oké. Als er meer aan de hand was kon Emily haar altijd bellen.
Toen schoot opeens de gedachte door haar hoofd; hoe moest zij dit gaan uitleggen aan die jongen die Denise vanmiddag uit wou vragen?
Maar hulp vragen kon niet meer, want Emily en Olivier waren al uit het zicht verdwenen.
Daar stond zij, alleen met een mobiel.