Let the walls break down (atl) 18

Ik lig rustig op mijn bed een boek te lezen wanneer er op mijn deur geklopt wordt. "Ashley, er is bezoek voor je. Je zal blij zijn." zegt Peyton. Ik smijt mijn boek aan kant, spring van mijn bed af en open snel mijn deur, klaar om in Jacks armen te springen. Maar dat laatste gebeurt niet, het is een koppel van rond de 45 jaar. "Je mag met hen mee naar huis. De papieren zijn ingevuld. Dit zijn je nieuwe ouders." Voor de komende 2 weken denk ik erbij.

Wanneer we bij mijn nieuwe thuis (voor hoogstens 2 weken) aankomen stelt de vrouw meteen voor een kijkje te nemen in mijn kamer. "Je mag ze veranderen naar je eigen zin. Je mag de muren schilderen, de meubels veranderen van plaats. Het is jouw kamer, je krijgt hierin de vrijheid ze naar je zin in te richten." zegt ze meteen wanneer we in mijn nieuwe kamer zijn. "Nee, ik vind ze zo wel leuk. Ik laat ze zo. Als u het niet erg vindt zou ik gewoon nog enkele posters omhoog hangen." antwoord ik beleefd. "Dat is geen probleem en je hoeft geen 'u' te zeggen, dan voel ik me zo oud. Tenslotte word ik je moeder en voor mij hoef je me niet aan te spreken met u." We gaan naar beneden en praten wat zodat ik hen beter leer kennen en zij mij. Deze mensen zijn anders dan al mijn vorige adoptieouders. Ze laten me de kans te zijn wie ik ben. Wil ik alleen zijn, geen probleem. Wil ik ergens over praten, dan luisteren ze.Voor een keer heb ik niet het gevoel binnen enkele weken hier alweer weg te zijn.

Ik ben nu al een maand bij mijn adoptieouders. We hebben nog nooit ruzie gehad, ze geven me de vrijheid die ik nodig heb. Ik ben er gisteren achtergekomen dat Ivy teruggebracht is naar het weeshuis. Ik ben meteen naar mijn ouders gegaan en heb hen alles vertelt van in de kerstvakantie. Daarna heb ik hen gevraagd of ze er akkoord mee zouden zijn als ik Ivy adopteer. Ik mis haar heel erg en ik wil haar terug in mijn leven. Ze gingen er meteen mee akkoord.
Straks ga ik er naartoe.

Daar aangekomen doet, zoals ik al verwachtte, Peyton erg moeilijk over de adoptie van Ivy. Mijn moeder is niet bepaald van plan het gemakkelijk op te geven. Ze haalt alle argumenten uit de kast die ze maar kan gebruiken om ervoor te zorgen dat ik Ivy toch zou mogen adopteren. Na een uur discussiëren geeft Peyton het op. De adoptie wordt in orde gebracht en al snel kan ik Ivy mee naar huis nemen.

Thuis installeren we meteen alles voor Ivy. Ze krijgt haar eigen speelkamer, een bedje in mijn kamer, een hoop knuffels, nieuwe kleedjes,... Ze krijgt zelfs een prinsessen-jurk van mijn moeder.

De dagen, maanden en zelfs jaren vliegen voorbij. Ivy is 4 jaar geworden en dat werd gevierd. Ze mocht een verjaardagsfeestje houden. Daar was ze zeer blij mee. Een heleboel vriendjes en vriendinnetjes hebben het huis op stelten gezet.

Van Jack heb ik nooit nog iets gehoord. Ik vraag me nog geregeld af wat er nu van hem geworden is. Ik weet dat hij het groot maakt met All Time Low. Ik weet alleen niet of hij een vriendin heeft, of hij wel in orde is, of hij nog aan me denkt.
Zoals ik hem belooft had heb ik Ivy vertelt hoe goed hij voor haar zorgde en dat hij van haar hield. Toen kwamen de vragen waar hij is, waarom ze hem niet ziet,... Ik was dus verplicht om haar ook te vertellen dat hij me daarna in de steek gelaten heeft en dat deed pijn om dat te moeten vertellen.