Preface

Preface:

Ik kon me de dag dat ik Claire Young voor het eerst zag, nog perfect herinneren. Ik was zeventien, en zij was pas twee. Ze was dat weekend te gast bij Emily, samen met haar oudere zus Margaret, die vier was. Ze wilde op het moment dat ik het huis binnenkwam niet gaan slapen, en was hoorbaar tot buiten. Meteen nadat ik was binnengekomen, kwam er een meisje van nog geen meter hoog de gasten slaapkamer uit gespurt. Ze stampte haar kleine voetjes op de grond en gooide zich in mijn armen. Ze had de prachtigste licht bruine, glanzende haren die ik ooit had gezien, en lichte ogen, iets wat bijna niemand in de Quileute gemeenschap had. Meteen toen ik in haar ogen keek, voelde ik hoe de wereld leek te veranderen, alsof er één dikke, stalen draad me naar haar toe trok. Maar zelfs als die denkbeeldige draad gemaakt was van een haar van haar hoofd, zou ik hem nog niet kunnen breken. Niets anders dan zij, deed er op dat moment nog toe. Ik weet niet hoelang ik daar stond met haar in mijn armen, maar het bleken slechts enkele seconden. Sam kwam op me afgerend en als ik niet zo met Claire bezig was geweest had ik me misschien nog wel kunnen weren, maar van de ene op de andere seconde werd ze uit mijn armen geplukt en voelde ik hem met al zijn gewicht tegen me duwen tot ik achteruit ging het huis uit. Ik voelde zijn lichaam trillen en hoewel ik er niet tegen kon, om van Claire weg te zijn, luisterde ik naar zijn woorden.
"Doe het voor Claire, Quil, ga achteruit."
Sam's stem weerklonk vanuit het diepste van mijn gedachten. Het was pas dan dat ik me realiseerde dat het niet Sam's lichaam was dat trilde, maar het mijne. Toen begreep ik wat hij wilde zeggen en ging ik zonder te discussiëren, achteruit. Ik bleef me echter op Claire focussen, eerst op haar gezicht, daarna op haar silhouet, en toen Sam uiteindelijk tevreden was met de afstand tot het huis, enkel nog op haar ademhaling, en haar zachte snikken. Het deed me meer pijn om haar te horen huilen, dan het eigenlijk zou mogen doen.
"Wat gebeurt er met me?" vroeg ik Sam, zelf in staat tot huilen.
"Quil, je hebt jezelf juist ingeprent." zei hij zacht, de Alpha-toon doordringend, om me kalm te houden.
"W-wat?", stotterde ik, me neergooiend op de grond, die ook even trilde door de immense kracht. " Ze is nog zo jong, amper uit de luiers, dat kan niet.. Dat is gewoon ziek.."
Ik begreep het niet, was ik een monster? Dit was niet hoe inprenten gebeurde, het zou iets zeldzaams moeten zijn, met een vrouw van de juiste leeftijd, de perfecte drager om onze bloedlijn door te zetten. Ik kon toch niet met Claire... Ik stopte mezelf in het midden van die gedachtegang, misselijk door mijn eigen gedachten. Was ik nu een pedofiel? Kon ik gewoon zomaar haar toekomst wegnemen? Haar kans op een gewone kindertijd? Elke beslissing die ze ooit zou nemen, zou hoe dan ook slaan op mij, wat ze ook probeerde, wat ze ook echt wilde. Dit was teveel, dit kon ik niet aan.
Sam, die ook kalmer leek te zijn, keek me verward en bezorgd aan. Hij had ook niet geweten dat dit mogelijk was.
"Quil, dit maakt jou geen monster, ik zie dat je gedachten niets onreins hebben, ik zie dat je enkel het beste wil voor Claire."
Hij leek ergens over na te denken, want toen ik eindelijk opkeek, was hij verzonken in gedachten, gedachten die hij nu afschermde van me. Ik haatte het, dat geen enkele van mijn gedachten privé waren, terwijl hij de gedachten die hij wilde afschermen, wel kon afschermen.
"Laten we maar terug gaan, ik weet zeker dat Claire je graag wilt zien." besliste hij uiteindelijk.
Het noemen van haar naam deed mijn hart fladderen, alsof er een karton vlinders was ontploft in mijn buik. Sam moest het me in ieder geval geen twee keer vragen, in luttele seconden stond ik terug op mijn benen en rende ik naar het huis toe. Claire was nog steeds aan het snikken en ze leek ontroostbaar. Echter, toen ze in de gaten kreeg dat ik er was, leunde ze vanuit Emily's armen naar mij toe, zodat ik haar kon overnemen. Het snikken stopte meteen en ze duwde haar natte neus tegen mijn nek. Het meest aangename gevoel dat ik ooit in mijn leven had gehad. Zo hoorde het gewoon.
Die avond bleef ik bij Sam en Emily tot het tijd was voor Claire om naar bed te gaan, de volgende nacht heb ik me te slapen gelegd naast haar raam, om te luisteren naar haar hartslag, en de oppervlakkige ademhaling, die verried dat ze een aangename nacht had.
Na die dag, besliste ik dat ik haar niet tot me zou binden, toch niet nu al. Ze moest opgroeien met keuze's, keuze's waar ik niet in voor kwam.