A ranger/traitor 102

“Klaar om uit te varen?”
“Ja, klaar”, riep Miko terug. Eigenlijk was het totaal overbodig om naar elkaar te roepen in een bood zo klein als deze, maar toch, het leek alsof je niet anders kon.
“Goed, daar gaan we.” Halldor stond aan het roer terwijl Miko de touwen waarmee de boot aan de kade bevestigd was, losmaakte. Omdat hij al redelijk wat van scheepsvaart geleerd had de afgelopen maanden, was er besloten dat hij Halldor zou helpen om naar de overkant te varen. Halldor had het misschien wel alleen aangekund, maar het zou een stuk lastiger zijn geweest. En Miko had echt geen zin om maar in de weg te zitten, terwijl hij mee kon helpen een schip, hoe klein ook, te besturen! Het zeil werd gehesen en ze voeren weg van het land.
“We varen eerst een eind langs de kust, daar ken ik iedere rotsblok tot aan de andere kant van het water.” Uit Halldors stem was duidelijk zijn opwinding af te leiden. Dat was scherp in contrast met het gefluister waarmee hij gepraat had, sinds ze hem op diefstal betrapte. Wat voor goeds de zee met iemand kon doen… Ook Miko voelde hoe zijn eerdere angst voor wat hen te wachten stond, verdween.
Ze volgden de hele middag de kust. Miko deed wat Halldor hem vroeg, maar lette ondertussen goed op om te zien of de jongen echt wel zo goed kon varen als hij beweerde. Het werd hem algauw duidelijk dat het echt zo was. Halldor stond kalm aan het roer, hij stuurde, maar nooit meer dan nodig was en hij zocht zijn weg tussen de riffen, zonder ook maar de minste aarzeling.
“Wanneer gaan we richting Skandia?” vroeg Will, “Zo raken we er toch niet op een dag.” Miko hoorde duidelijk de achterdocht in zijn stem.
“We gaan ook niet op één dag. Zo meteen zetten we koers naar het Driehameiland. Dat is de perfecte plek op aan te meren voor de nacht.”
“Het Driehameiland?” vroeg Miko “Zijn daar varkens dan?” Halldor lachte.
“Nee, niet die ham. Ham van inham. Er zijn daar drie geschikte inhammen op het eiland. In de tijd dat piraten de eilanden nog beheerste, gebeurde het dat ze als ze achtervolgd werden in één van de drie hammen aan land gingen, dan pakte ze de buit op hun schouders en renden naar één van de andere inhammen, daar lag dan een schip klaar waar ze mee weg voeren. En hun vijanden hadden het nakijken.