08

Het is de volgende dag. Meteen viel het me op, dat het hier echt mooi weer is. Je wordt er echt meteen vrolijk van, het zonnetje die schijnt, die volgels die fluiten. Helaas kan ik niet van deze dag genieten want ik moet Jari vinden, ik moet echt weten hoe het met die gene is afgelopen, met zijn geheugen. Maar eerst ga ik een kijkje nemen hoe het er hier allemaal uitziet. Robin had vertelt dat ze hier zelfs een school en winkelcentrum hebben, dat had ik dus echt niet verwacht. Ze had me verhalen verteld dat er hier mensen zelf oud zijn geworden, zelfs opa en oma. Ik vroeg me af waarom Robin hier was, ik had het bijna gevraagd, maar misschien is ze hier ook maar net en licht het nog gevoelig, dus ik was maar verstandig en hielt mijn mond.

Langzaam loop ik door het winkelcentrum, iedereen is er aardig en zegt vrolijk hallo tegen je. Dat heb ik echt nog nooit mee gemaakt. Maar bij iedereen die ik aan kijk, voel ik toch de nare dingen die ze mee hebben gemaakt. Stiekem snap ik niet eens waarom ze nu zo vrolijk kunnen zijn. Ik hoop, dat ik mijn geheugen snel terug komt. En dat ik dan gewoon een leventje kan leiden, die ik altijd gewild heb. Of is het dan beter dat ik mijn geheugen niet terug krijg?

Eerlijk gezegd zal ik best wel willen weten, waarom iedereen hier is. Wat hun redenen zijn. Zullen hun dat ook van mij willen weten? Weten hun dat ik mijn geheugen kwijt ben? Dadelijk gaan ze me raar vinden. En dan is nog niet alles perfect, want nu moet alles wel perfect worden, als ik een tweede kans heb gekregen voor mijn leven. Nog steeds baal ik er van, dat ik mijn geheugen kwijt ben, ik maak het mezelf ook wel moeilijk.

Naast het winkelcentrum, is een bos. Zonder dat ik er erger in had, ben ik in het bos gelopen. Nu sta ik voor een prachtig meer, midden in het bos. Het is hier echt prachtig hea roep een bekende stem. Ik draai me om en zie daar Jari aankomen lopen, ja het is hier echt super mooi zeg ik terug met een lach. Ondertussen is hij lang mij komen staan. Meestal kom ik hier om na te denken zegt hij om de stilten te verbreken. Oh ja zeg ik, nadenken over wat? vraag ik poes lief. Over thuis, vroeger toen in nog gewoon op de aarde was, toen mijn leven.. hij lijkt even te denken over zijn woorden, ik denk zelf dat hij er nog steeds moeite mee heeft, dus ik maak zijn zin af en zeg. Toen je leven een hel was. Hij knikt en kijkt me dankbaar aan. Alweer is het stil.

Jari ? vraag ik naar een tijdje, jaa zegt hij meteen terug. Hoelang ben je al hier vraag ik. Uhm,.. zegt hij, ik denk nu ongeveer drie en half jaar. Hoe is het afgelopen met die gene die zijn geheugen kwijt is geraakt? vraag ik, zonder dat ik het eigelijk wou, maar ja ik kon mijn mond weer eens niet dicht houden. Weet je zeker dat je het wilt weten? vraagt hij. Ik knik.

Hij hete Jelle, en hij was hier nog maar twee maanden, toen ik kwam. Hij was ook zijn geheugen kwijt, maar hij leek zich niet op zijn gemak te voelen, hier. Het hielp zeker niet dat hij zijn geheugen kwijt was, het was net of hij een tikkende tijdbom in zijn hoofd had zitten. Met de dag werd hij raarder en raarder en op een moment was hij verdwenen. Naar een tijdje besloten we om hem te gaan zoeken. Jari bleef even stil, ik wachten geduldig tot hij weer verder ging met praten. Ik vonden hem niet precies daar. Hij wijst naar de overkant van het meer, bij een hele grote boom. Hij had zichzelf opgehangen.