Hoofdstuk 64

*** 60 jaar later ****

*** Jack's pov ***

All Time Low heeft nog vele jaren bestaan. Tot onze 60ste verjaardag hebben we gespeeld. Best oud, niet? Maar dat maakte ons niet uit, we deden het graag en we hadden nog veel succes.

Vijf jaar geleden is Vinny gestorven, Matt kan niet meer stappen dus brengt hij zijn leven door in een rolstoel in het rusthuis, maar met al de rest is alles nog goed... Voor onze leeftijd. We verblijven allemaal in hetzelfde rusthuis. Dat zorgt dus af en toe voor de nodige frustraties bij het personeel. Al zijn we stokoud, we hebben nog steeds de drang om de boel altijd op stelten te zetten. Af en toe spelen we 's middags op de gitaar en zingen we nog wat liedjes. Best wel grappig hoe je al die oudjes ziet herleven. Ik herinner me nog hoe onze fans uit hun dak gingen in onze jonge dagen.

Tussen alle foto's van vrienden en familie heb ik nog enkele foto's van optredens staan. En dan valt mijn oog op de foto aan mijn bed. Een jong meisje staat er met een grote lach in de armen van een jongen. Je kan zo in haar ogen zien hoe ze herleeft! Alweer besef ik hoe hard ik Jamie elke dag mis. Elke avond en ochtend wrijf ik eens over de foto en herinner ik me aan de leuke tijden. Na de break-up hebben we nog enkele keren contact gehad, maar die kan je op je twee handen tellen.





*** Jamie's pov ***

Vandaag neem ik mijn intrek in een rusthuis. Tot op vandaag heb ik steeds alleen gewoond. Maar als je 84 bent, een wandelstok nodig hebt en nog amper voor jezelf kan zorgen omdat je niet naar de winkel kan, dan wordt het hoogtijd om naar een rusthuis te gaan.
Na Jack heb ik geen vriendje meer gehad. Ik heb hem mijn hart gegeven en hij heeft het altijd voor hem gehouden. We hebben spijtig genoeg nog amper contact gehad. Ik heb hun allemaal heel erg gemist, maar we hadden elk een tijdrovende job en dan wordt het moeilijk om nog contact te houden.
Nog elke dag vraag ik me af hoe het nou met hen gaat. Maar ik zou niet weten hoe ik hen nog kan bereiken. Ergens heb ik er spijt van dat Jack en ik er een punt achter gezet hebben.

"Goedemorgen, mevrouw. Bent u klaar voor de grote stap?" zelfzeker knik ik. "Laten we dan maar gaan. Zal ik u in de wagen helpen?" vraagt de chauffeur die me naar het rusthuis brengt. "Nee hoor, dat is niet nodig. Neemt u mijn koffers? Die zijn me een beetje te zwaar." glimlach ik. De man knikt en neemt met gemak twee koffers op. "Waar is de tijd dat ik dat ook nog kon." mompel ik tegen mezelf. "Ach mevrouwtje, als ik 75 zou zijn zou ik het ook moeilijk hebben." glimlacht hij. "Dan ben ik benieuwd hoe je er zou bij lopen als je bijna 84 bent." lach ik.

Tijdens de autorit praten de man en ik de hele tijd. hoofdzakelijk gaat het over zijn jonge leven en mijn leven toen ik zijn leeftijd was. "Dus toen u mijn leeftijd was had u nog nooit een vriendje gehad door de,situatie van uw ouders?" vraagt hij verward. "Inderdaad, maar daar bracht een jongen verandering in. Hij was niet super knap, maar het was zijn karakter. Hij was hoofdzakelijk kinderachtig, het was al eens uitzonderlijk als hij serieus bleef. Ik denk eigenlijk dat het dat net is waarom ik plots zo verliefd was. Jack was kinderachtig, hij genoot van het leven, en dat was iets wat ik niet kon. Ik moest hem helpen verdriet te verwerken,maar hij hielp mij om in te zien dat je ook van het leven moet genieten. Het kwam zelfs zo ver dat we samen van het leven genoten. En natuurlijk kwam van het ene het andere. Ik zal Jack Barakat nooit vergeten." vertel ik hem uitgebreid met een grijns op mijn gezicht. "Jack Barakat? Is dat niet de gitarist van All Time Low?" vraagt hij verwonderd. "Ja,maar hoe kan jij die kennen? Dat is iets van lang voor jouw tijd." lach ik. "Oh, mijn grootvader is een grote fan. Hij heeft nog t-shirts van hen en praktisch elke keer als ik er kom staat een cd van hen op. Tot vervelens toe van oma." lacht hij. "Ze waren ook echt goed. Ik heb zelf nog het één en ander van hun. Het waren leuke jongens, je grootvader heeft goede smaak." antwoord ik waardoor hij een grijns op zijn gezicht heeft. "Als ik heel eerlijk ben, dan moet ik toegeven dat ze best wel goed zijn. Als oma niet kijkt spelen we luchtgitaar." lacht hij. "Maar goed, we zijn er. Ik help u nog naar uw kamer." besluit hij terwijl we uitstappen. "Je bent een vriendelijke jongen. Dat jij nog geen vriendinnetje hebt snap ik niet hoor." mompel ik en zoek snel mijn portefeuille zodat ik hem een fooi kan geven.