~022~

De volgende dag kwam Thomas langs. Het was nog 1dag voor de prom en hij was zo enthousiast erover. Ik kon het niet over mijn hart krijgen om het te zeggen. Hij was zo in een goede stemming en ik wou het niet verpesten. Nadat we afscheid genomen hadden, kwam mijn moeder bij mij staan.
“Alles oké? Je leek niet zo gelukkig als altijd…” polste ze
“Alles in orde. Ik kan niet wachten tot morgenavond.” loog ik en zette een fake glimlach op.
Die nacht kon ik totaal niet slapen. Ik moest denken aan wat Nina te zeggen had. Misschien had ze gelijk… Dat ik en Thomas totaal niet bij elkaar pasten. Ging ik het nu riskeren om me daar te tonen en misschien Thomas zijn ganse nacht te verpesten? Ik kon ook gewoon veilig thuis blijven zodat Thomas prom king kon worden. Veel ga ik toch niet missen, volgend jaar is er ook nog een prom. Na diep nadenken en alle voor- en nadelen op een rijtje te zetten, besloot ik om niet te gaan. Het was veiliger zo.
De volgende dag kwam ik niet het bed uit. Ik was zogezegd ziek. Mijn moeder bleef zeggen dat als ik uitrustte vanavond misschien wel nog kon gaan. Maar het plan was om hier te blijven, Nina te laten winnen en Thomas prom king te laten worden.
Op het afgesproken uur stond Thomas aan de deur. Ik was nog altijd ziek aan het spelen. Stilletjes ging ik luisteren aan mijn kamerdeur. Mijn moeder legde hem uit dat ik ziek was en niet kon gaan. Daarna hoorde ik de deur toegaan en iemand kwam naar boven.
“Hanne?” Het was de stem van Thomas.
Oh nee Thomas, wat doe je toch?
“Het is best dat je op afstand blijft”
Ik wou hem niet in de ogen kijken, wanneer ik loog.
“Gaat het?”
“Nee, ik ben misselijk. Ik denk niet dat ik kan gaan.”
“Wel, dan ga ik ook niet.”
“Ga Thomas, alstublieft! De prom kan niet zonder zijn prom king.”
“Ja, ik weet het maar de prom king kan niet zonder zijn Queen.”
“Thomas, ik wil niet degene zijn die jouw droom verpest. Ga je kroon halen.”
“Maar…”
“Je kunt het ook zonder mij”
“Als dat is wat jij wilt…”
“Ja, dat is wat ik wil. Jij dat prom king wordt. Het is jouw droom en ik wil alleen dat jouw dromen realiteit worden dus ga!” zei ik met een vervormde stem en niet veel later hoorde ik de deur in slot vallen.
Ineens kreeg ik het gevoel dat dit niet de beste beslissing was, dat ik hem pijn had gedaan… Maar Thomas ging toch prom king worden? Waarom voelde dit dan slecht aan?