Een gesloten deur - hoofdstuk 1

Als in een sprookjesfilm bewoog ze zich voort op de zachte achtergrondmuziek. Licht wiegend met haar heupen. Bijna een combinatie van zweven en dansen door de zaal. Haar voeten trippelden op de blinkende, schoongeboende vloer en droegen haar daarna weer de zaal uit. De warmte van in de zaal was duidelijk te zien op haar lichtroze, blozende wangen. Haar samengebonden haar glansde in het licht van de spotlight en haar ogen blonken van opwinding. Haar schoenen blonken ook, klaar voor de nacht. Door de ramen naar buiten kijkend zag ze hoe donker het was, hoe de sterren de hemel al verlichtten. Het was lang geleden dat ze dit beeld nog eens had gezien. Ook zag ze de reflectie van zichzelf. Opgetut. Het was al zo’n lange tijd geleden dat ze zich nog eens mooi had gemaakt of mooi had gevoeld. De blonde haren waren in krullen en de felrode lippenstift was duidelijk op te merken. Hoewel ze hier werkte, en niet uitgenodigd was op het feest, deed ze toch graag moeite om er presentabel uit te zien.
Hier en daar zag ze hoe enkele onbekende mannen haar vormen nieuwsgierig bekeken. Misschien moest ze later op de avond maar eens met hen gaan praten. Nu wilde ze liever een sigaret. Kronkelend tussen het volk met een pakje Marlboro in de hand en een aansteker in haar broekzak, baande ze zich een weg naar de deur, die naar buiten leidde. De tuin was prachtig in het maanlicht en de lucht was koel. Perfect. Ze voelde zich terug de tiener die ze amper tien jaar geleden was geweest, uitbundig, jong, fris en enthousiast. Het puntje van haar sigaret lichtte op en zacht blies ze wolkjes uit. Wolkjes van rook en wolkjes van de kou. Kippenvel op haar armen. Beiden van de kou en van een zekere vernedering die ze moest ondergaan: het opdienen op de bruiloft van haar ex-vriend. Tot dusver had ze geen idee wie de nieuwe bruid was en ze was er vrij zeker van dat ze het niet wilde weten.
Niet zeker of het teleurgesteld of boos was, gooide ze haar sigaret op de grond en vermorzelde hem onder haar voeten. Daarna keerde ze terug naar binnen. Hoewel de verkoeling van de avond welkom was geweest, besloot ze nu wat warmte op te zoeken.
Het vuur aan de open haard, iets verder in de zaal, knisperde gezellig. Even ging ze zitten in de gezellige sofa en staarde naar het vuur. Hoewel vuur ook gelijk stond aan angst, was vuur voor haar ook fascinerend. Af en toe knipperde ze meerdere keren om het brandende gevoel uit haar tranende ogen te krijgen, maar toch bleef ze zitten. De warmte verwarmde haar handen en haar blote benen. Een lekker tintelend gevoel dat het laatste beetje kou uit haar lichaam verjaagde. Een straaltje zweet liep van haar nek. De oranje en rode vlammen likten aan de blokken hout die na enkele uren niet eens meer een blok hout zouden kunnen voorstellen. Vaak dacht ze na over hoe het zou zijn om zo’n blok hout te zijn. Of hoe het zou zijn om de vlammen te zijn. Ze zou het waarschijnlijk nooit weten.
“Marie!”
Met een ruk draaide ze zich om, weg van het vuur dat haar zo fascineerde. Ze keek in de richting van een man die als een oude bekende voorkwam.
“Jasper”, fluisterde ze ademloos. Hij glimlachte. Nerveus, en om haar handen iets te doen te geven, stak ze een tweede sigaret op. Ze had toch nog vijf minuten pauze over.

“Heb je nog een sigaretje over voor me?”
Koel liep ze naar hem toe, overhandigde hem haar laatste sigaret uit het doosje en liet haar aansteker oplichten voor zijn neus, waar hij de sigaret vasthield. Even vroeg ze zich af hoe het zou voelen om de sigaret op z’n arm uit te doven, maar dat was de haat die sprak. Want zelfs na al die tijd kon ze niet geloven hoe ze was opzijgeschoven.
Na haar doosje voor hem te ledigen, frommelde ze het samen en liep weg zonder nog een woord te zeggen. Ze hoopte dat hij ook wel zou oprotten, ze wilde hem zo weinig mogelijk zien. Ze had geen redenen om hem te willen zien. Hij had geen redenen om haar te zien. Perfect strangers, dat waren ze geworden voor elkaar. Onderweg gooide ze het lege doosje Marlboro in een vuilbak en schoof ze de aansteker weer in haar broekzak, waar hij gewoonlijk te vinden was. Met haar aangestoken sigaret in haar handen ging ze terug zitten in het zeteltje voor het vuur en voelde hoe haar wangen gloeiden en haar ogen brandden. Perfect. Ze trok aan de sigaret en hield even haar adem in. Daarna blies ze de rook uit en kuchte kort.
Toen ook het laatste beetje van haar sigaret was opgebrand doofde ze hem en stond op met een zucht. Tijd om aan de slag te gaan.