Opbiechten...

En toen was hij weg...
Het was zalig! Echt gewoon als in een droom.
Rustig doe ik mijn onderbroek terug aan. Ik wil net rechtstaan als ik bedenk dat de bovenkant van het kleedje ook nog loshangt.
Klaar. Nu Kiara nog zoeken.
Vrolijk wandel ik richting het huis wanneer mijn gsm trilt.
'Met Layla.'
'Ja, eindelijk. Kiara hier. Ik heb je al 5 keer gebeld. Waar ben jij? Ik dacht dat je aan de bar ging wachten?'
Een enorme lach verschijnt op mijn gezicht. 'Ik werd opgepikt. Maar geen zorgen ik kom eraan.'
'Opgepikt? Hoe bedoel je?' Midden in haar vraag hang ik op. Ze zal het sewes wel allemaal horen.
Ik ben nog niet goed binnen of ze sleurt me mee naar de bar.

'Jij hebt gekust!' Roept ze uit.
'Shhhht.' Fluister ik, met een kleine glimlach ga ik verder. 'Het was veel meer dan gekust.'
'Vertel!'
'Oké, het was trouwens geen beroemde gast ofzo. Ik herkende hem totaal niet.'
'Dat maakt het iets minder spannend maar nog steeds.' Even wacht ik op haar reactie.
'Ga je het nu nog vertellen?' 'Je bent voorspelbaar Kiara.' Zeg ik vrolijk.
Ik vertel haar alles. Wanneer ik klaar be kijkt ze mij met grote ogen aan.
'Dat is zo niets voor jou! Hij moet wel heel speciaal zijn.'
Blozend geef ik haar gelijk.
'Wanneer hoor je hem terug?'
'Shit.' 'Wat shit?'
'Doordat hij zo plots weg moest hebben we geen gegevens uitgewisseld.
'Ooooh. Das kak.' Zegt ze troostend.
Dus nu is het niet meer dan een herinnering. Een hele mooie maar toch. Niet meer dan dat...
'Ik heb het dan toch gehad.' Zeg ik om zowel Kiara als mezelf op te beuren.
'Kom we gaan naar huis.' Zegt ze zacht. Nu pas voel ik dat ik eigenlijk best wel moe ben.