Battle 5.9

Ik zucht diep. Het lied was zo mooi.
Het zal niet lang meer duren of de uitslag wordt bekend gemaakt. Maar ik wil het niet zien. Want ik ben bijna zeker dat we vele fans kwijt zijn door mijn domme actie. Als ik dat niet had gedaan, stond ik nou met mijn band op dat podium. En was Caroline er ook nog steeds. En zou ik nooit hier zitten te mokken over wat ik had moeten doen. Caroline zal dit allemaal wel leuk vinden. Ik bedoel, waarom niet? Degene die ze kapot wilde hebben, is kapot. Gebroken. En dan denk ik nog niet eens aan de consequenties van school. Prumm heeft zich de laatste tijd nogal rustig gehouden. Maar die heeft het allemaal sowieso meegekregen. Besides, ze regelt al deze shit. Ik vraag me af wat ze me aan zal doen. Nablijven en de kantine schoonmaken met een tandenborstel. Nee, dat is veel te soft voor haar.
Ik schud de gedachten uit mijn hoofd en sta op. Nog net voordat de uitslag begint. 'Ga je nu al?' vraagt George bezorgd. Als ik knik en zijn jas (die ik nog steeds aanhad) terug wil geven, gebaart hij dat ik hem nog maar even aan moest houden. Het was dan wel gestopt met regenen, maar het was nog steeds best koud. Ik schenk hem een glimlach als dank en loop dan de Starbucks uit. Ik zet mijn gedachten op nul en loop richting mijn appartement. Na zo'n twintig meter besef ik dat ik nog steeds op blote voeten loop. Maar het maakt niets uit. Dat overleef ik ook wel weer. Mijn appartement is toch niet ver. Een nadeel; ik moet door een stukje met schelpjes lopen. Maar ik kan dan net zo goed door het gras. En dus bij het stukje met schelpjes aangekomen, stap ik op het gras en marcheer naar huis. Ik pak de reserve sleutel in het vakje van mijn brievenbus (die namelijk altijd open is) en ik loop naar binnen. Ik laat de lampen uit en loop gelijk door naar mijn bed. Ik hang George' jas over een stoel en ga op bed liggen. De beelden van Caroline spoken door mijn hoofd. En heel langzaam val ik dan eindelijk in een onrustige slaap. Telkens wordt ik wakker door een nachtmerrie en val ik na lang wakker liggen, weer in een andere nachtmerrie.

Alleen om maar de volgende ochtend ruw wakker gemaakt te worden. 'Demi...' hoor ik ergens in de verte, voordat ik door elkaar geschud word. 'DEMI!' Jake's gezicht staat nogal dichtbij als ik mijn ogen open doe. 'Gelukkig...' zucht Jake opgelucht. 'Wat is er?' vraag ik nog een beetje duf. 'Je wilde niet wakker worden, dus ik dacht even dat je dood was.' Jake aait me op mijn hoofd. 'Hoe voel je je?' Daar moet ik even over nadenken. Ik heb iemand geslagen, ben weggerend door de regen, ik heb spijt, en ik heb zojuist de slechtste nacht gehad van mijn leven. Dus ik weet hoe ik moet antwoorden. 'Gaat goed.' Jake staat op en er staat een serieuze blik op zijn gezicht. 'Mooizo, want Prumm wil je spreken.' Ik zucht diep en sta op uit mijn bed. 'Ik wist het...' mompel ik en ik pak een normale jeans en een sweater. Snel doe ik mijn haar in een staart en stap ik in mijn vertrouwde all-stars. 'Hier heb je je jas trouwens.' zegt Jake terwijl hij hem aanreikt. 'Hij lag nog in de kleedkamer.' 'Bedankt.'
En dus lopen we naar het kantoortje van Prumm. Helaas moeten mensen hier alleen komen als ze problemen hebben. Ik klop aan en hoor een hoog stemmetje zeggen dat ik alleen binnen moet komen. Met de nadruk op 'alleen'. En dus wacht Jake buiten.
Als ik binnen kom zie ik haar daar zitten. Met haar brilletje op haar neus en een net blouseje. Haar haar in een hoge knot. Ze schrijft een paar dingetjes op terwijl ze wijst dat ik moet gaan zitten. 'Zit.' Ik knik, terwijl ze het niet eens ziet. Ik ga braaf zitten. Dan legt ze de pen neer en kijkt ze me aan en zucht.
'Ik vind dit heel jammer, Demi.' Zo begint ze de preek. Hoewel ik geen zin heb om te luisteren doe ik dit wel. En ik ben het ook met haar eens. Het is jammer. 'Het ging zo goed de laatste tijd. In het begin, en dat geef ik heel eerlijk toe, vond ik je te brutaal en dacht ik dat je na een maand de school wel zat was. Maar ik ben blij dat we je toegelaten hebben. De manier dat jij dingen hier heb veranderd, zoals de dansvoorstelling. Zo vol met emotie. Zo geweldig. Alle leraren spreken veel goede woorden over je. En daar moet je echt trots op zijn. En al helemaal op je band. De manier dat jij met ze samenwerkt is mooi. De band die jullie hebben is echt heel sterk. Ik ben echt trots op je, Demi. Je hebt de school zoveel goede dingen gegeven. En je hebt zoveel talent. Daarom vind ik het zo jammer dat je dit hebt gedaan. Want regels zijn regels. En daar kan ik niets aan veranderen. Hoe graag ik ook wil.'
Dan blijft ze even stil. Met heel mijn hart wens ik dat ik de kantine schoon moet maken. Maar tevergeefs.
'Volgens de regels van de school, moet een leerling die heeft gevochten op het school, verwijderd worden van de school.'