Four

Amelia van Gaal

Het is ontzettend warm, ik wapper met mijn kladblok voor mijn gezicht, dit kan ik niet lang meer uithouden, ik heb niet eens een flesje water meegenomen. Jason glimlacht als hij me ziet. 'van Gaal, hier heb je wat water!' Ik vang het flesje nog maar net op en glimlach. 'Thanks!' De spelers van beide ploegen verdwijnen na de eerste helt van het veld, waarschijnlijk gaan ze op zoek naar een kamer met airco. Ik besluit achter de spelers van Ajax aan te lopen, ik ben tenslotte de gastvrouw, is het niet? 'Hebben jullie nog iets nodig, of is alles prima zo?' Vraag ik met een glimlach van oor tot oor. Ik ben tegen gasten altijd vriendelijk, of ik nou gestrest ben of niet, maar misschien komt het ook omdat ik ontzettend veel plezier heb in mijn job. Ik ben opgegroeid met voetbal, mijn vader speelde vroeger ook voetbal. Als mensen mijn achternaam horen linken ze dat altijd automatisch aan Louis van Gaal. Ik heb geen idee waarom, maar altijd als ik me voorstel; 'Dus, jij bent familie van DE van Gaal?' En daarvan word ik toch wel een beetje boos, ik heb niets te maken met die man! Een speler glimlacht naar me, ik voel het bloed naar mijn wangen stromen. Lelijk is hij zeker niet. 'Nee, alles is goed, niets nodig.' Ik knik en kijk wat rond opzoek naar Bianca, die waarschijnlijk last blijft houden van Jason, hij is altijd hyper, de sukkel.

Viktor Fischer

Het is bloedheet, niet normaal, zometeen krijgen sommige spelers nog last van een zonnesteek! Ik begrijp eigenlijk niet waarom ze de wedstrijd niet afblazen, het is bijna veertig graden! Er komt een gastvrouw vragen of we nog wat nodig hebben, en dat is niet zo, dus glimlacht ze naar ons en kijkt verder. Ik loop naar Lasse toe. 'Lasse, dat is dat meisje.' Fluister ik hem toe. Het nog jongere meisje komt naar het meisje waar Lasse de hele tijd naar kijkt toegelopen. 'Sta je zaterdag ingepland als steward?' Vraagt het meisje. Ze praten nog wat over koetjes en kalfjes en ik kijk naar mijn schoenen. 'Jongens, het is bijna tijd!' We lopen achter de trainer aan en ik luister naar wat hij te zeggen heeft. De tweede helft sta ik niet op het veld, prima. Lasse ook niet, dus heb ik in ieder geval iemand om mee te klooien. 'Amelia!!' Wordt er geschreeuw vanaf de andere kant van de gang. Ik kan niet ontkennen dat ik niet schrik want dat doe ik wel. 'Wat moet je?' Vraagt de gastvrouw, die blijkbaar Amelia heet. 'Een handdoek.' Ze zucht vermoeid. 'Nog een keer voor de duidelijkheid meneer van Ginkel, er is niets mis met je benen, toch? En je weet waar de handdoeken liggen, dus je pakt hem maar lekker zelf.' Ze steekt haar tong kinderachtig uit. Blijkbaar kent ze de spelers hier goed, want ze praat wel erg vaak met ze. We lopen door de catacomben naar het veld en ik laat me zakken op de heerlijke stoelen bij de dug-out. Die steward is erg knap..