Gymles

Ik wil het te weten komen. Er is iets met Michel, iets dat ik niet kan plaatsen, en ook niet kan vragen. Vandaag zijn er enkele vragen beantwoord, en nog meer vragen gemaakt. Wat is het dat hij verbergt?

Ik zag hier al de hele dag tegenop. Lichamelijke Opvoeding is niet bepaald een vak waar ik erg goed in ben, sterker nog, ik sta nauwelijks voldoende. Ook aan Michel leek ik iets te merken. Hoe zat het eigenlijk met hem op zijn vorige school? En waarom is hij naar deze school gekomen?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


Voor de les pakt men normaal gesproken een bal en gaat ermee spelen. Dat betekende voor mij dat ik wat rond ging lopen, om vervolgens maar op de bank te gaan zitten, omdat ik toch niks anders te doen had. Michel kwam wat later de gymzaal in, wat betekende dat hij niet zo verschrikkelijk lang hoefde te wachten tot de les begon.

"Okee jongens, ga allemaal maar op de bank zitten." Natuurlijk ging iedereen zo ver mogelijk bij me vandaan zitten. "Nou heb ik tenminste ruimte om te zitten" Ik lachte bitter en leunde tegen de muur. Zelfs Michel ging ditmaal ergens anders zitten, hoewel het eruitzag alsof hij dat tegen zijn wil deed.

"We gaan allemaal vier rondjes rond het hele veld inlopen. Alex loopt voorop!"

De eerste ronde ging nog wel, ik werd ingehaald door allerlei mensen, maar ik bleef doorlopen.
Na de tweede ronde begon het zeer te doen vlak boven mijn linker rib; Ik had een steek. "Au."
Ergens in de derde ronde liep ik -samen met Michel, ongelofelijk hoe zijn uithoudingsvermogen bijna zo slecht was als het mijne!- helemaal achteraan. Ik moest mijn best doen om geen geluid te maken, alhoewel de pijn mij daar toch toe verleidde.
In de vierde ronde begon de daadwerkelijke uitdaging; Mezelf niet ingehaald laten worden door de voorste. Uiteindelijk lukte het net aan, met een laatste krachtinspanning.

En wederom gingen we weer op de banken zitten. Gelukkig maar, want ik was doodop na de inloopronde.
Michel had zijn handen weer over zijn borst gevouwen...


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Kh..." Ik had het moeten weten...

Het weer buiten was guur en koud. Een storm woedde zonder te aarzelen. Harde winden waaiden langs de school.

Mikeru voelde dat hij iets te ver was gegaan. Voor lange tijd had hij scholen afgezocht, waar hij tekenen van magisch potentieel had gevonden. Meestal, echter, was het op een teleurstelling uitgelopen. Enkelen werden zeer intens, om vervolgens te verdwijnen. Een andere verdween om de zoveel tijd (tijdreizen was geen uitgesloten mogelijkheid), en was soms vergezeld van een andere aanwezigheid. Nooit waren deze lang genoeg aanwezig om ze te onderzoeken.Ook leek er een plek te zijn, buiten zijn bereik, waar het potentieel onmogelijk groot was.

Dit meisje, onder de naam Jorinde, had meer dan genoeg potentieel dan hij had verwacht van een Mermaid Princess. Hij was onzeker over haar ras, maar zij zou hem genoeg energie kunnen leveren om...


Zelfs in zijn gedachten durfde Mikeru er niet over te beginnen. Hij kon er niet tegen hoe iemand zoals hij, van wie verwacht werd dat hij sterk was, machtig, toch zo zwak zou zijn dat hij energie van andere levenswezens behoefde om te kunnen overleven. Hij kon er niet tegen hoe hij de controle zó kon verliezen.

Hij voelde het, hoe de pijn, die zijn oorsprong vond in zijn hart, zich verspreidde, feller werd.

"Hoe ver ik wel niet ga voor haar... Maar..."
"Als ik nu niet...dan zou ik..."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~`

"Michel?"
Weer...?

"Het...spijt me, maar ik moet nu..."
Hij stond op van de bank, en ging haastig het gymlokaal uit. Snel rende ik hem achterna.

"Wat...?"

Toen ik bij de gang was, was Michel nergens te bekennen. Het enige wat er was, waren enkele veren die doelloos omlaag dwarrelden.