Carnavalsbal12

We gaan op de stoeprand zitten.
"Wat moeten we nu doen?" vraag ik.
"Ik weet het ook even niet meer liefje." antwoordt Jules en hij pakt mijn hand vast. We staren voor ons uit, ieder in zijn eigen gedachten. Plots veert Jules op. "Dat busje!"
"Welk busje?" vraag ik verbaasd
"Dat witte busje, dat toen we gisteravond naar huis liepen voor ons stopte en toen weer doorreed!"
"Denk je dat ze ontvoerd zijn?" vraag ik bang.
"Ik weet het niet maar we moeten zo snel mogelijk naar de poitie." We staan op en lopen direct naar de politie. Als we daar aangekomen zijn vraagt de dienstdoende agent waarom we hier ijn. "We denken dat twee van onze vrienden ontvoerd zijn." zegt Jules. We moeten onze gegevens vast laten leggen en dan in de wachtkamer gaan zitten. Jules slaat een arm om me heen.
"Jules?"
"Ja, liefje?"
"Wat als ze echt ontvoerd zijn?"
"Ik weet het niet."
Stil staren we voor ons uit totdat er een agent zegt: "Jules en Maud?" We staan op en lopen naar hem toe. Hij stelt zich voor als agent Willemsen. Het lijkt me een aardige man. Als we in zijn kantoor zijn stelt hij ons een paar vragen. Hoe ze heten, waar ze wonen, hoelang ze al vermist zijn. We vertellen het hele verhaal, vanaf dat we gisteren weg gingen tot dat we hier naar toe zijn gekomen. Agent Willemsen vraagt of hij de ketting even mag zien. Ik geef hem de ketting en hij kijkt erna, met een gefronsd voorhoofd. "De sluiting is kapot, dus hij is afgetrokken en expres in de struiken gegooid zodat iemand hem zou vinden, of ze is ergens aan blijven haken....