Best suprise in my life. || Epiloog

Mijn moeder zit te popelen, ze heeft een glimlach van hier tot in texas op haar gezicht. Maar ik weet niets. Ze wilt me maar niets zeggen. Ze zit momenteel voor het stuur, onderweg naar weet ik veel waar, het is zeker niet naar huis. Ineens begint de auto te vertragen en stopt hij. We zijn aan de ingang van een restaurant. Het is één van mijn lievelings restauranten. "Are we going out for dinner, mom?" Vraag ik, enorm in de war. Het is doordeweeks en er is niets speciaals ofzo.
"Yes we are!" Ze zegt het zo opgewonden. Maar ik weet nog altijd niet wat er aan de hand is.

Ik heb nu net mijn eten bestelt en mijn moeder ook. Ineens word ik gebelt. Ik kijk wie het is en zie dat het mijn manager is. Ik neem dus op. "Hi, Isabelle here." Zeg ik, afvraagend wat ze me gaat zeggen. "Isabelle! I have some good news for you..." Ik begin me nu nog meer aftevragen wat er aan de hand is. "You're Clove... You're in The Hunger Games!" Ik kon mijn oren niet geloven. Ik probeerde mijn best te doen om professioneel te klinken. "Really, OMG, thank you for telling." Dan hang ik op, eenmaal dat ik ophang begin ik zo hard te wenen. Ik kan mijn tranen maar niet stoppen. Ik zeg het nieuws tegen mijn moeder. "I'm in The Hunger Games."Zeg ik zacht omdat niemand het nog mag weten. Ze begint ineens enorm te lachen terwijl ik nog altijd zoveel ben aan het wenen. Iedereen kijkt ons raar aan. Ze denken waarschijnlijk dat mijn moeder een verschrikkelijke moeder is omdat ze zit te lachen terwijl ik huil.