18. What to expect from a all-boys room...? Hope I don't find any monsters...

We zijn weg, kreeg ik als sms van Kyuhyun. Dat was dus een subtiele hint voor: Je mag nu ons belachelijk luxueuze penthouse binnen komen en schoonmaken. Ik zuchtte diep; ik had hem nooit mijn nummer moeten geven. Maar ik moest er maar eens vandoor gaan. Het was tijd om Kyuhyun terug te betalen, met won deze keer.
Ik sloeg mijn jas dichter tegen mezelf aan. Mijn adem vormde lichtjes wolkjes in de al zo lichte, door afstandelijk zonlicht verlichte hemel. Gelukkig zag ik een paar honderd meter verder een bus naderen. Toen met een luid gepuf voor ons stapte, was ik de eerste die er op sprong.
Zelfs op de bus was het koeltjes. Ik blies warme lucht in het kommetje dat ik met mijn handen had gemaakt. Oeh, het was maar frisjes, schoot er door mijn gedacht. Ik wierp een blik op buiten. Ik zag hoe alles door een dun laagje, nog niet vastgevroren ijs bedekt was.
Eenmaal aan de juist bushalte aangekomen, stapte ik af en nam de route die Kyuhyun met bevolen had te nemen. Het was een weg die me zou helpen de paparazzi te ontwijken en aangezien ik toch altijd goed was in stiekem ergens binnen te sluipen, hoopte ik dat ik ongezien binnen kon geraken.
Ik stapte onopvallend naar de bosjes. Ik had uit mezelf en uit het reactievermogen van anderen mensen kunnen zien dat je als gewoon deed en je gedroeg alsof je niets fout deed, ze je minder snel zouden opmerken dan als je hyper om je heen was aan het kijken of iemand je had gezien.
Ik wierp een blik richting het gebouw waar ik moest zijn en zag de paparazzi nu al. Al die flitsende toestellen, al dat om aandacht vragende geschreeuw naar de sterren die hier allemaal leefden. Ik keek toe hoe de groep fotografen de ingangsdeuren meer en meer probeerden in te sluiten, terwijl de bewaking hen wanhopig op hun plaats probeerde te houden. Met weinig succes.
Dan zag ik het eerste bekende kop opduiken. Super Junior, Kyuhyun’s plan liep perfect. Met die gewone kleding van me viel ik niet al te hard op. Ik bestudeerde even toe hoe de leden van de boyband zich met de hulp van een paar bewakingsleden door de vaste menigte probeerden te wurmen. Dan schoot ik in actie.
Ik jogde op de groep af, alsof ik een laat gekomen paparazzo was en duwde hardhandig iedereen uit de weg – alsof ik één van hen was. Het werkte, ze duwden degene van wie ze dachten dat hij schuldig was terug en hadden mij al helemaal niet opgemerkt als ik het vijfsterrenhotel binnenglipte.
“Verblijfbewijs?” deed een strenge bewakingsvrouw me hard opschrikken. Ik zag aan haar gezicht dat ze dacht dat ze me zo direct terug naar buiten moest sturen, maar er stond haar een aangename verrassing te wachten. Ook hier aan had Kyuhyun gedacht – gelukkig maar.
Ik grabbelde in mijn zak en haalde Kyuhyuns briefje eruit, waarna ik het aan haar liet zien. Hij had me gisteren verteld wat erop stond, omdat ik geen Hangul kon lezen. Hij zei dat hij vertelde dat ik de tijdelijke, nieuwe schoonmaakster was en met zijn officiële handtekening eronder.
De bewaakster trok een wenkbrauw op. “Waarom ben je verwisseld,” vroeg de vrouw voor de nieuwsgierigheid.
“Ik moet Kyuhyun nog wat terugbetalen,” bekende ik snel.
De vrouw keek me even geschokt aan. Pas toen realiseerde ik me dat ik een grote fout had begaan – nou ja, binnen de formele omgangstaal van Zuid-Korea dan toch. Ik had alleen ‘Kyuhyun’ gezegd. Als meisje, zo over hem sprekend, zei ik automatisch dat we een koppel waren. Bah, hoe kon ik zelfs zijn hele naam zeggen? Ik wist zijn achternaam nog niet eens. “Sorry, ik ben van het buitenland en ik…” begon ik met mezelf te verontschuldigen voor mijn onbeleefdheid.
Ze schudde krachtig haar hoofd. “Je moet op de eenentwintigste verdieping zijn, kamer 42. Veel succes.” Ze boog en haastte zich weer naar de dubbele voordeur.
Ik dwong mezelf de lift te nemen. Als ik daar ging schoonmaken, moest ik er zelf niet helemaal vuil en onder het zweet aankomen, hoewel het flink wat calorieën zou verbranden. Straks, tijdens het schoonmaken zou ik weg genoeg calorieën verbranden, stelde ik mezelf gerust.
Ik voelde aan mijn buik. Hij stond zo strak als iets. Ik had al een dag of zoiets niet meer gegeten, ergens vond ik van mezelf dat ik het nu wel verdiende iets te eten, maar ergens anders wilde ik mijn maag absoluut leeg laten. Ik genoot van dit lege gevoel, het maakte me onbeschrijfelijk blij en dat was heel ziek. Ik was dan ook heel ziek, in mijn hoofd dan toch, en ik wist het maar al te goed.
Ping, de liftdeuren sprongen open en de spanning in mijn buik verdween. Hun kamer was niet moeilijk te vinden. Het was schuin over de lift zelf. Ik viste met enige moeite de sleutel die Kyuhyun me gisteren had gegeven uit de niet meegevende zakken van mijn skinny en stak hem in het slot. Na wat gevloek en gedraai kreeg ik de deur eindelijk open. Ik had echt iets tegen sleutels.
Ik kwam allereerst in een verlaagde ruimte – waarschijnlijk was dit de plaats waar je verondersteld werd je schoenen uit te doen. Pff, die Aziaten hadden toch echt maar vreemde gewoontes. Ik schopte mijn drie jaar oude en tot op het been versleten schoenen uit en wandelde verder op sokken.
Ik volgde het gangetje waarop het verlaagde deel uitkwam en kwam terecht in een woonkamer gecombineerd met keuken en eetkamer. Ik keek eens goed rond me heen. Ik herkende het wel, alleen leek het nu veel rommeliger. Het was alsof Kyuhyun expres tegen zijn bandleden had gezegd niet netjes te zijn – waarschijnlijk had hij dat ook gedaan.
Ik zuchtte diep en rolde met mijn ogen. Dat zou zo typisch zijn geweest voor hem, zelfs na zo’n gesprek als gisterenavond. Ik had ooit eens een animeserie gezien over een Japanse gastheerclub. Kyuhyun leek erg hard op één van de jongens van de club en als prettige bijkomstige toevalligheid, was dat personage ook zo gemeen als hem. In mijn hoofd noemde ik hem al naar het karaktar: Kyoya. Het leek zelfs op zijn echte naam…
Hmm, waar zou ik als eerste beginnen, scande ik de omgeving om me heen. Misschien was het geen slecht idee om met de rommeligste plaats te beginnen, dan had ik het zwaarste al achter de rug. Ik knikte tegen mezelf en stapelde alle vuile borden, potten, pannen en het bestek naast de lavabo.
Met mijn hand voelde ik voorzichtig of het water al warm genoeg was en dan zette ik al de afwas erin. Met mijn geweldige afwasvaardigheden, zorgde ik ervoor dat alles blinkend aan de andere kant van de lavabo stond, klaar om op te bergen. Daar was ik ook weer een tijdje mee bezig, uitvinden waar alles stond.
Op dat moment zag ik een radio staan. Zou ik hem in mogen steken? Kyoya zou toch niets merken, vertelde ik mezelf, dit waren zijn kosten niet de mijne. Niet dat energie zoveel kostte en al zeker niet voor iemand zoals hem.
Het was vreemd fijn om naar de radiozenders te luisteren, hoewel ik er geen knars van verstond. Ik herkende af en toe een liedje, omdat er in mijn wijk een vriend van me woonde die Koreaans was en dus ook die muziek afspeelde.
Als dansend en zingend – volgens mij moet het er voor een voorbijganger heel belachelijk hebben uitgezien – deed ik alle klusjes. Ik vouwde de dekentjes van de zetel mooi op en legde de kussens goed zodat ik hun mat kon stofzuigen.
Dan trilde mijn gsm in mijn zak. Ik moest geen drie keer raden om te weten dat het Kyuhyun was, hij was de enige die me sms’te. En dan was het al voor zijn ‘eigen zaken’ dus gebeurde dat ook al helemaal niet vaak. Vergeet de kamers niet te doen + zorg je dat er wat eten in de ijskast staat. Er staan wat ingrediënten die je kunt gebruiken in ijskast. We zijn om 4u thuis. Lukt je wel, zag ik zijn zelfgenoegzame grijns al. Hij dacht waarschijnlijk dat ik doodging van het werk.

[NEXT TIME ON: ‘I BECAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING’]
Spijtig genoeg voor hem was ik gewend aan het zware werk. Aangezien mijn moeder nooit het initiatief had genomen om het huishouden te doen, had ik alle taken op mezelf genomen.
Ik tuitte mijn lippen, dus nu moest ik ook nog de slaapkamers doen. Benieuwd wat voor interessants ik daar allemaal zou tegenkomen.
Ik bereidde me mentaal voor om de eerste slaapkamer te betreden.
Toen ik onder het bed wou kijken of daar nog iets lag, schrok ik me zo goed als dood. Ineens bewoog daar iets.

[A LAST REQUEST: Not gonna tell what I'm up to, but I need some popular rookies from the K-POPworld, can you help me with some? Please do so by subscribing with your favorite rookieband(boys)/group(girls) or soloartist. KANSAHAMNIDA!!]