14. The preface

Toen ik wist dat ik hier was, wat voor plek dit dan ook mocht zijn, dacht ik dat ik eindelijk duidelijkheid zou krijgen, maar het enige wat er was gebeurd sinds de dag dat ik hoorde dat Olivia besmet was, was dat ik alleen maar twijfelde aan mezelf. Ik liet mezelf steeds in de steek, mijn lichaam en mijn verstand lieten me steeds in de steek en alles werd steeds ongelooflijker. Als iemand me deze informatie vorig jaar had gegeven, zou ik diegene naar het ziekenhuis hebben gebracht. Maar nu, nu dacht ik dat niets wat ik hoorde nog gekker kon worden. Misschien moest ik mijn doel maar gewoon opgeven. Misschien zou het nooit duidelijk worden. Maar ik moest niet opgeven met luisteren naar antwoorden, ook al waren nog meer twijfels daarbij inbegrepen. Ik haalde diep adem en zei tegen mezelf dat ik moest luisteren, wat ze me ook verder nog te zeggen hadden, hoe raar het ook zou zijn. Ik moest luisteren, mijn hele toekomst hing ervan af. "Ik ben er klaar voor." Fluisterde ik. Olivia hield mijn hand vast en Jenna zat op haar bed, nog steeds te luisteren en te zoeken naar sensatie. "Weet je dat zeker?" Olivia keek me zorgzaam aan. Wist ik het zeker? Nee. Maar ik had geen keuze. Ik knikte en opende mijn ogen.
"Dit is zo gaaf!" Riep Jenna. "Ik voel me nu net een Alfa, kom op we gaan je inleiden nieuwe." Ik was blij dat ik tenminste iemand een plezier kon doen. Olivia legde haar wijsvinger tegen haar lippen. "Kun je nog meer lawaai maken? Je weet wat er gebeurt als we betrapt worden!" Jenna richtte zich tot mij.
"We worden de roedel uitgezet. Villa Wolfe uitgezet." Dus dat was waar we waren. Het thuisfront van de roedel weerwolven; Villa Wolfe. "Dat is niet hoe het hier heet, maar het is een stuk gemakkelijker dan: "We gaan zo naar terug naar het huis waar we met zijn alle in slapen", en het is een beetje raar om het thuis te noemen, alhoewel thuis..." Olivia stak haar hand uit en schoof een pilletje uit het potje om die vervolgens in Jenna's mond te stoppen. "Sorry, je hebt gelijk, ik draaf een beetje door."
"Dus... We hebben soms een beetje last van... emotie controle?" Gokte ik. Dat zou een hoop verklaren voor de laatste tijd.
"Zo zou je het kunnen noemen. Als we besmet worden, raakt alles versterkt. De goede dingen die we hebben van onze menselijke trekjes, maar ook de slechte." Olivia sprak plechtig. Toen realiseerde ze zich plotseling iets. "Het spijt me, ik heb jullie nog helemaal niet aan elkaar voorgesteld! Jenna, dit is dus Kathy, Kathy, dit is mijn kamergenote, Jenna." Ze glimlachte.
"Ik denk niet dat er iemand is die haar naam niet weet." Jenna rolde met haar ogen.
"Wat bedoel je?" Mijn stem klank wantrouwig, wat ik me op dit moment ook voelde. "Wacht... Hoe lang ben ik hier al?"
"Vijf dagen..." Olivia klonk schuldbewust. Vijf dagen? "Ik wist ook wel dat het zo stom van me was om naar je toe te gaan toen... Je schrok echt. Ik dacht... Dat ik je kwijt zou raken." Haar stem was zacht, bijna een fluistering.
"Het... het geeft niet." Ik legde mijn hand op haar rug. 'O, wat ben je weer goed in troosten... Ik duwde het sarcastische stemmetje in mijn hoofd weg en gaf Olivia een onhandige, halve omhelzing. "Je kunt er niets aan doen, het is goed."
Jenna kwam naar Olivia's kant toe gelopen en ging tegen het bed aan zitten.
"Maar... Wie hoort ons dan eigenlijk in te leiden?" Vroeg ik me hardop af. Olivia maakte zich los uit mijn omhelzing.
"Je weet dat we rangen hebben in een roedel. De Alfa's... De Omega's.... Wij zijn nu Omega's. Bij de tweede volle maan kom je een rang hoger te zitten en voor elke rang zijn er verschillende roedelregels. De hoogste rang is dus Alfa, zij mogen nieuwelingen inleiden." Zei ze.
"En dat inleiden... "
"Is gewoon wat we nu doen. Alles uitleggen en je welkom heetten... Eigenlijk zit er nog een... ritueel aan vast, de reden waarom alleen Alfa's dit mogen doen... Maar dat terzijde. We zeggen straks gewoon dat je al bent ingeleid door een van de Alfa's. Easy Peasy Lemon Squeezy, right?" Maakte Jenna mijn zin af. "Het enige wat we hoeven te doen is niet betrapt worden."
"Wanneer is de volgende volle maan?" Vroeg ik plotseling angstig.
"Rustig maar, het is echt niet eng om een rang hoger te komen hoor..."
"Doet het pijn?" Onderbrak ik Jenna. "Het veranderen?"
Er viel een stilte. Alweer. Ik keek Jenna en Olivia allebei om beurten aan. Jenna's gezicht stond vragend, Olivia staarde voor zich uit, waarschijnlijk denkend aan de verandering. Het duurde lang voordat iemand antwoord gaf en ik maakte eruit op dat het mogelijk erg pijnlijk was. Of had ik iets verkeerds gezegd?
"Je denkt dat we bij volle maan veranderen." Olivia's stem klonk weer zacht. Ze had geen vraag gesteld, maar toch knikte ik. "Maar dat doen we dus niet..."
Dat was ook geen vraag, maar Olivia schudde haar hoofd. "We veranderen bij adrenaline. Als ons lichaam de drang voelt om te veranderen. Als we bijvoorbeeld moeten jagen, of onze emoties niet meer in de hand kunnen houden."
"Dat is dus de reden waarom we Valeriaan moeten slikken, het kalmeert. Het is om te voorkomen dat we hier in huis veranderen en dan... nou ja, iedereen uit moorden." Vulde Jenna grijnzend aan. "We moeten trouwens wel zorgen dat jij ergens nog zo'n potje krijgt, anders geloven ze ons niet..."
"Goed punt. Leen die van mijn anders maar." Bood Olivia aan.
"Waarom willen jullie me zo graag inleiden?" Vroeg ik me plotseling af.
Jenna en Olivia huiverde gelijktijdig.
"Dat ritueel, wil je echt voor geen goud meemaken." Rilde Jenna. Het was weer even stil in de kamer.
"Kom op, we gaan naar beneden, sommige mensen staan te trappelen om je te ontmoeten." Glimlachte Olivia.
Ik wist dat het een afleiding was zodat ik niet kon doorvragen over dat ritueel, maar ik liep toch met haar en Jenna mee naar beneden.