14 Catharina Platt

Aangezien ik de weg niet kon vinden was ik maar naar huis gegaan waar een uur later Scarlett binnen kwam stormen.
'Waar bleef je?'
'Ik kon de weg niet vinden.'
'En dan laat je Esmé en mij maar zitten.' Ik sprong op.
'Esmé is dood verdomme, ze leeft niet meer en we moeten ons er bij neer leggen en dat jij last krijgt van waan ideeën vind ik prima maar laat mij er buiten.'
'Waarom geloof je mij toch nooit, ik verzin dit niet, ik weet hoeveel pijn het je doet.'
'Scarlett, laat het los ze is er niet meer al meer dan 80 jaar, ze komt niet opeens terug.'Ik legde me hand op haar schouder en liep naar boven.

Ik hing met me voeten uit het raam en leunde met me hoofd tegen de zijkant van me raam, ik zag in het bos twee schimmen weg schieten en ik haalde me schouders op en deed het raam dicht maar bleef op de vensterbank zitten.
Scar was een schatje echt waar maar soms kon ze ook te vaag doen zoals nu bijvoorbeeld. Ze had altijd meer moeite gehad dan ik met het overlijden van Esmé en ze kon het helemaal aan niet aan toen ze hoorde dat haar Lichaam opeens was verdwenen. Ik wist dat ze hoopte dat het zelfde met Esmé was gebeurt als met ons maar die kans was gewoon te klein.
Ik liep me kamer uit en klopte op de kamer deur van Scar toen ze niet reageerde liep ik haar kamer in maar ze was er niet, meteen rende ik het huis door en merkte ze dat ze helemaal niet thuis was, maar haar Mobiel wel.
'GODVERDOMME.'Vloekte ik en sloeg een vaas kapot ergens had ik wel zo vermoede waar ze was maar ik had geen zin om achter haar aan te gaan.
De voordeur sloeg met een klap open en ik draaide me om en verstijfde.