13. Genetic

Ik kon niet omschrijven wat ik voelde op het moment dat Olivia mijn gedachte bevestigde. Maar wat deed het er ook toe, ik zou veranderen in een wolf. De stem van Olivia en een aanraking van haar hand brachten me terug naar de realiteit. Nou ja, wat tot voor nu de realiteit was, de onwerkelijke realiteit. "Het spijt me echt, Kath, ik had je het veel eerder moeten vertellen. Ik snap dat het nogal... Onwerkelijk is. Nogal onbeschrijfbaar. Maar dat wordt anders, echt." Dat was Olivia. Haar excuses aanbieden om alles, om dingen waar ze helemaal niets aan kon doen en dingen die ik zelf allang opgelost had. Het kostte me altijd te veel tijd om haar ervan te overtuigen dat het goed was. Nu zou ik het gewoon tegen haar zeggen en het haar laten geloven. Met een halve omhelzing fluisterde ik tegen haar; "Het is goed, Oliv, het is goed." Tot mijn verbazing voelde ik haar warme tranen op mijn arm vallen. "Hé..." Ik plaatse mijn handen op haar gezicht en veegde met mijn duimen haar tranen van haar wangen. Lieve, gevoelige Olivia die altijd voor iedereen het beste wilde. Ik glimlachte zwak naar haar. Toen ik haar wat gekalmeerd had, wat erg zeldzaam was aangezien ik zo'n slechte trooster was, vuurde ik meteen nog een vraag op haar af. "Wil je... wil je me nu alles vertellen wat je weet?" Het duurde even voordat Olivia daarop antwoordde. Ze veegde met de rug van haar hand de laatste tranen weg, hief haar hoofd en opende haar mond. "Eigenlijk is het verboden om een nieuwkomer in te leiden, maar ik weet nog steeds niet hoeveel ik me moet aantrekken van de roedelregels." Ik was blij te zien dat er een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Net toen ik wilde vragen wat ze bedoelde met 'inleiden' en 'roedelregels', vloog de deur open en knalde tegen de muur aan, waardoor we allebei ineen krompen. "Ik zweer je dat ik het doe! Ik zweer het je!" Een schelle schreeuwende stem brandde zich op mijn trommelvlies. Olivia draaide haar hoofd en keek naar het meisje dat net binnen was komen lopen. Haar pikzwarte haar en de lijntjes onder haar ogen maakte me op de een of andere manier aan het huiveren. Ze was helemaal in het zwart gekleed, ze droeg een T-shirt waardoor je zo naar haar navelpiercing kon kijken, die er behoorlijk angstaanjagend uitzag. Het enige wat het uitzicht op haar buik belemmerde, waren de touwtjes die gevaarlijk strak in een gekruist patroon gespannen waren. Ze deden me denken aan schoenveters. Daaronder droeg ze een veel te wijde broek, ook van zwarte stof. Terwijl ik mijn blik over haar liet glijden, deed ze hetzelfde bij mij. Er viel een akelig ongemakkelijke stilte in de kamer. Toen smeet ze de deur dicht en liep het zwarte meisje met grote passen boosheid naar het deel van de kamer wat niet van Olivia was. Daarvandaan kwam het vermoedde dat ze Jenna was, Olivia's kamergenote. Ik wierp Olivia een blik toe terwijl ze bevestigend knikte en we keken allebei weer naar Jenna, die bezig was zich door de berg met zwarte kleding, die zich in haar deel van de kamer had opgestapeld, te worstelen. Woedend gooide ze alles aan de kant en sprong op haar bed. "Wat kijken jullie nou?!" Schreeuwde ze. Olivia zuchtte zachtjes en stond op. Verbaasd volgde ik haar met mijn blik, geen idee hebbend van wat ze in hemelsnaam ging doen. "Hier Jen, het ligt gewoon onder je bed." Ze bukte zich en stak haar hand uit naar een potje wat onder haar bed lag. Ik trok mijn wenkbrauwen op. Waren dat echt drugs? "Ik wil die stomme dingen niet...!" Olivia snoerde haar de mond door iets uit het potje te pakken en het in haar mond te duwen. Ik zag Jenna meteen ontspannen. "Dat scheelde niet veel, Jen. Misschien moet je het een keer opruimen hier. Mijn ogen werden groot toen ik zag dat er precies hetzelfde potje op het nachtkastje aan Olivia's kant stond. Jenna zuchtte. "Bedankt." Zei ze, oprecht dankbaar. Olivia draaide zich om naar mij terwijl ze het potje op Jenna's bed legde. Haar mondhoeken krulde op toen ze de blik in mijn ogen zag en ze lachte. Ik glimlachte ook bij het horen van haar lach, maar wist nog steeds niet wat er zo grappig was. Jenna strekte haar nek om te kunnen gadeslaan wat er aan de hand was. "Je denkt dat dit..." Ze tikte op het potje en lachte nog eens. Jenna grijnsde.
"Dat is toch praktisch ook zo?" Zei ze. Oke, het was dus grappig dat ik dacht dat ze drugs slikte. Opgelucht haalde ik adem, ze deden dat in ieder geval niet.
"Maar wat is het dan?" Vroeg ik me hardop af. Jenna en Olivia keken elkaar aan en ik vreesde dat dit weer iets te maken had met de roedelregels. "Ik ben nu toch ook een van jullie? Waarom zouden jullie me niets mogen vertellen?" Het klonk vreemd om 'een van jullie' uit te spreken, weer alsof ik mezelf niet was. Er viel opnieuw een stilte, dit keer omdat er beslissingen genomen moesten worden. Olivia beet op haar lip. "Ach, wat kunnen ons die stomme regels nou weer schelen?" Het was Jenna die haar mond open had gedaan. Olivia keek haar aan, draaide zich toen om naar mij en ging weer op het bed zitten. Ze glimlachte zenuwachtig, dus ik ging er vanuit dat Jenna niet mocht weten dat Olivia me had proberen in te leiden. Mijn ogen zeiden dat ze me kon vertrouwen.
Jenna gaf me een knipoog. "Valeriaan, nieuwe. Werkt als een paardenmiddel. Of als een drug, ligt eraan hoe je het ziet." Wow. Wacht. Valeriaan? Olivia zag mijn vragende gezicht en zei: "Ik ging er vanuit dat je wel wist wat het was, je weet wel, je oma's boerderij?" Wat? Oma kweekte dat spul? Wat had dat te betekenen? Het antwoord van Jenna bracht me niet bepaald veel duidelijkheid in mijn hoofd, er waren alleen maar meer vragen ingestouwd. Dat artikel op internet... Valeriaan op de boerderij... "Wat? Er zijn dus mensen die... van ons weten?" Jenna floot tussen haar tanden door.
"Ach ja... Ze moest het toch een keer te weten komen?" Olivia's ogen schoten heen en weer door de kamer en ze speelde zenuwachtig met haar armbandjes. Ik wachtte totdat ze me eindelijk antwoorden zou geven, duidelijkheid.
Olivia schraapte haar keel. "Wat... wat als we je zouden zeggen dat full moon fever in sommige gevallen... erfelijk kan zijn?" Ze beet op haar lip nadat ze dat gezegd had. Mijn ogen werden groot, ik kreeg weer het bekende gevoel van achter dingen komen die ik helemaal niet hoefde te weten.
Betekende dat... dat... Mijn oma... zelfs mijn moeder of mijn vader ook... niet menselijk zijn?