Moving out town

nooit had ik gedacht dat afscheid nemen zo moeilijk was. Hoewel mijn vrienden me hadden belooft contact te houden, wist ik dat niets meer het zelfde zou zijn. Mijn vader wierp me een bezorgde blik toe. Er waren geen woorden nodig om te tonen hoe ik me voelde. Tracy, mijn zusje speelde wat met haar barbie's en lachte naar mijn moeder. Zij had nooit vrienden gehad, meisjes vonden haar eng en raar, zelfs de jongens waren bang voor haar en voor haar in het niets starende ogen. Tracy hoopte op een nieuw begin, een nieuwe start. Ik geloofde er niet in, mijn zusje was een zwijgzaam kind, Leek zich nooit te amuseren of zelfs maar echt te glimlachen. Ze leek op een popje waar je wel naar mocht kijken maar niet in de buurt mocht komen, omdat ze dan zou kunnen breken. Daarbij had ze soms van die verschrikkelijke woedenaavallen. Op dat soort momenten gilde ze, hield ze haar adem in, beet ze, sloeg ze, schopte ze, gooide ze en schold ze totdat ze erbij neerviel. We waren allemaal bang voor haar, want één verkeerd woord, of zelfs één verkeerde beweging zou haar woede weer laten opborrelen.

Hope you like it