Tranen die niet stoppen met stromen

“Wil Luna Peters even met mij meekomen?” in de deuropening van het wiskundelokaal staat mevrouw Visser, de directrice van de school. Luna pakt haar wiskundeboeken in, hangt haar tas over haar schouder, schuift haar stoel aan en loopt de klas uit. Ze vraagt zich af wat er nu gaat gebeuren, maar mevrouw Visser zegt niks en loopt gewoon door. De trappen af, langs de congierge, en dan staan ze voor het kantoor. Mevrouw Visser steekt de sleutel in het slot en gaat zitten op haar bureaustoel. “Luna, er is telefoon voor je.” ze geeft Luna de telefoon aan die op haar bureau lag. Luna zakt op de stoel en zegt:”Hallo, met Luna Peters” “Hallo Luna, met de moeder van Hope” Luna schrikt van haar ernstige stem. “Wordt Hope wel beter?” vraagt ze zachtjes. “Daar gaan we helemaal van uit, alleen gaat het nu niet zo goed met haar. Ze heeft gisteren bloed moeten prikken, ze kwamen erachter dat haar bloed niet helemaal goed is. Vandaag kreeg ze een erg pijnlijke prik..” Luna hoort de snik in de stem van Hope`s moeder, en weet zeker dat het niet veel goeds is wat ze nog vertellen gaat. “Ze bekeken de uitslagen, en daaruit bleek dat Hope leukemie heeft” ook Luna kon nu haar tranen niet meer inhouden. “Maar ze wordt beter, toch?” vraagt ze nog voor de zekerheid. “Luna, daar hopen we gewoon op, 90% van alle kinderen met leukemie overleeft het. En Hope wordt er daar gewoon een van” “Mag ik Hope nog spreken?” “Ze wordt net wakker, ik ga ophangen” tuuttuut doet de telefoon en de directrice pakt hem van haar aan. “Ga maar naar huis, je zult nu toch niet meer de aandacht bij school krijgen. Sterkte meis!” Luna pakt haar tas weer op. Zegt zachtjes “Dankjewel mevrouw” en loopt de kamer uit. Luna loopt naar haar fiets, haalt hem van het slot en met Hope in gedachten fiets ze het schoolplein af. Op een moment ziet ze niks meer, de tranen blijven maar komen, stromen over haar gezicht. Ze stopt, laat haar fiets vallen en gaat op een bankje zitten. Luna slaat haar handen voor haar gezicht. Er lijkt geen einde aan de tranen te komen. Opeens voelt ze een warme hand op haar schouder. Een lieve stem zegt:”Wat is er gebeurt?”