Hoofdstuk 10

Ik bracht eventjes snel Bruno thuis en ging daarna weer naar Daan. Owen en Rein waren er nog niet, opeens hoor ik een deurbel gaan, mijn hart begint steeds sneller te kloppen. 'Dat zullen vast Owen en Rein zijn. ' zei Daan. 'Loop je even mee?' 'Ja is goed,' antwoordde ik. Ik kon het geloven, als die deur open zou gaan, zou ik Owen en Rein gewoon in het echt zien, wauuw. Daan opende de deur. 'Hey boys!' riep hij vrolijk. 'Heee Daantje!' zeiden Owen en Rein tegelijk, ze kwamen verder het huis binnen en keken me een beetje raar aan. Daan ging naast me staan. 'Dit is Tessa, ze is een super grote mainiac en woont in het huis hier naast, ze bijt niet hoor.' vertelde Daan lachend. Owen gaf me als eerste een hand. 'Hey, ik ben Owen, leuk je te ontmoeten.' 'Stiekem wist ik wel dat je Owen heet hoor' zei ik verlegen. Owen moest er wel om lachen. 'Hoi ik ben Rein!' En Rein gaf me vrolijk een hand. Owen keek me een beetje vragend aan. 'Owen, wat is er?' vroeg Daan. 'Tessa, ben jij niet het meisje die een tijd geleden haar vader is verloren.. En wij toen allemaal gecondoleerd naar je tweetten..' zei Owen voorzichtig en keek ondertussen een beetje verlegen naar beneden. 'Ja.. Dat ben ik, maar hoe herken je me nog?!' 'Ik had toen zoveel medelijden met je en je leek me zo'n aardig meisje.' 'Ahw, dat is zo lief!' zeg ik en ik geef Owen snel een knuffel. 'Ohja, dat weet ik nog wel, dat we met zijn vieren zoveel medelijden met je hadden en..' vertelde Rein