008 | Charlotte Emelie Jenner

008 | Charlotte Emelie Jenner
Voorzichtig opende ik mijn ogen. Zelfs dicht deden ze pijn, van al het huilen. Laat staan open. Ik knipperde een paar keer, maar het brandende gevoel in mijn ogen ging niet weg. Sterker nog, het werd alleen maar erger. Ik zuchtte diep, waaraan ik kon merken dat mijn stem ook niet meer helemaal helder was. Ik haatte deze ochtend, nu al. En ik was pas net wakker. Het enige lichtpuntje was het feit dat ik wakker werd door de regen die tegen het raam aantikte. Maar zelfs dat liet geen glimlach meer op mijn gezicht verschijnen. Zelfs dat liet mijn mondhoeken niet meer omhoog krullen, zoals ze altijd hadden gedaan. Alleen Harry kon dat, nu. Maar op dit moment zag het er niet naar uit dat hij vrolijk mijn slaapkamer binnen zou wandelen met een zelfgemaakt ontbijt en zijn glimlach waardoor je de kuiltjes in zijn wangen kon zien, waar ik zo van hield. Nee, op dit moment zou hij me amper bellen om me verrot te schelden. Dat was ik waarschijnlijk niet eens waard. Ik was zijn tijd niet waard. Mijn ogen werden waterig en mijn blik wazig. Het zou nog maar enkele seconden duren voordat ik wéér aan het huilen was. Maar Harry was het allemaal waard. Harry. De eerste staan ontsnapte uit mijn ooghoek, waarna de rest volgde. Dit moest een geweldig jaar worden, ik had het mezelf beloofd. Maar daar was nog helemaal niks van te merken. Ik zou moeite doen, moeite doen voor een fantastisch jaar die ik mezelf zou gunnen. Vol plezier, vriendschap, gezelligheid en vooral liefde. Maar ook daar was niks van waar geworden. Demi had het veel te druk de komende tijd met Liam, aangezien de jongens binnenkort weer op tour zouden gaan. Ook Perrie had het druk met Little Mix en met haar tijd aan Zayn en haar familie besteden. En Gemma wilde ik niet met mijn problemen lastig vallen. En aangezien zij de zus van Harry was, was het nogal oneerlijk was om haar tussen ons te laten kiezen. Ik zou Niall kunnen bellen, maar die was waarschijnlijk te druk bezig met zijn Amy. Groot gelijk hadden ze ook. Josh kon ik natuurlijk ook nog bellen, maar dat zou redelijk awkward worden. Aangezien we nooit echt een op een hadden afgesproken, ook al klikte het heel goed. Ook mijn ouders wilde ik niet met mijn problemen belasten. Die hadden ze zelf al wel genoeg. Dus vriendschap viel al af. Over het begrip liefde wist ik het eigenlijk niet zo goed. Ik wist niet of mijn relatie met Harry nou voor bij was of niet. Waarschijnlijk wel. Wat automatisch ook weer maakte dat plezier en gezelligheid af vielen. Nee, er was helemaal niks meer over van mijn goede voornemens en het geweldig fantastische jaar die ik wilde. Helemaal niets. Dat alles zo kon veranderen. Waarom moest Harry dan toch ook zo moeilijk doen? En waarom konden die Directioners niet gewoon wat liever zijn? Dankzij hun kon ik Harry niks vertellen over mijn problemen, die ik zonder hun waarschijnlijk ook niet gehad zou hebben. ‘Nee, Charlotte. Nee. Niet Harry en zijn fans de schuld geven. Het is allemaal je eigenschuld.’ Sprak ik mezelf toe, hardop in mijn hoofd. Het was de waarheid, het was allemaal mijn schuld.