Proloog

Sneeuwvlokken vielen uit de lucht. Een jonge vrouw rende over het bospaadje. Er was een uitdrukking op haar gezicht die alles zei. Ze was bang. Ze keek de hele tijd achterom om ervan zeker te zijn dat ze niet gevolgd werd. We zoomen in op haar been. Dat was helemaal met bloed bevlekt en er zaten enorme wonden in. En niet zomaar wonden. Je kon duidelijk zien dat iets haar had aangevallen. We zetten het beeld weer op de normale stand. De vrouw ademde snel en blijkbaar vocht ze om niet bewusteloos te raken. Uiteindelijk maakte het pad plaats voor straatjes met verlichtte huizen die er heel gezellig uitzagen. Niemand was op straat. Dat was ook heel normaal aangezien het rond middernacht was. Ze keek nog even in de mand die ze bij had om te kijken of ze nog in orde waren. Toen ze aankwam bij haar bestemming klopte ze met haar laatste krachten op de deur en zag dat haar vriendin open deed. "Hier neem ze" zei ze en ze duwde de mand in haar armen. "Luna je mag nog niet gaan" gilde haar vriendin toen ze omdraaide en probeerde weg te strompelen. Ze had nog geen 3 stappen gedaan toen ze neerzakte en alles zwart voor haar ogen werd.

"Luna word wakker" gilde haar vriendin en ze rende op haar af. Ze tilde haar op en liep met haar en de mand naar haar huis. Ze legde Luna op de bank en liep naar de keuken om daar een theedoek en een kom gevuld met warm water pakte. Ze legde ze op de tafel in de woonkamer en dipte de theedoek in het water waarna ze zachtjes Luna's hoofd schoon dipte. "Luna je mag niet dood gaan" mompelde ze in haar oor terwijl er een oorverdovend gehuil uit de mand kwam. De vrouw stond op en liep wantrouwend naar de mand. Ze deed de deksel open en zag dat er 2 kleine baby's in zaten. Ze waren allebei niet ouder dan een week en ze waren allebei in een Dikke warme sjaal gewikkeld. "O nee" mompelde ze en ze keek weer naar haar bewusteloze vriendin. "Nee Luna nee. Waarom deed je het" mompelde ze triest en ze keek naar de 2 huilende baby's. Ze kon zien dat de ene Blauwgrijze ogen had en de ander Lichtblauwe. Ze herkende hun ouders erin. Vanuit de woonkamer klonk klap. Ze hoorde het glas breken en een koude windvlaag vulde het huis. De windvlaag verkilde haar tot het bot en ze rende naar de woonkamer. Luna was weg.

Een briefje trok haar aandacht. Ze pakte het op en las.

'Zorg goed voor mijn kinderen want ik kan het niet doen'