14. ~ Indianna Bella Lawrence

Als het meisje uit 4 vertrekt, voel ik Drew naast me zenuwachtig trillen.
'Hé, Drew.. rustig maar. Je kunt dit wel.' sus ik hem. 'Niet. Ik ben slecht in alles, geef toe.' Ik wil wel, maar kan hier niet tegen in gaan. Het is nou eenmaal zo. Drew blinkt nergens in uit.
'Dat is niet zo. Je bent niet slecht in alles, je kunt alles gewoon een klein beetje. Maar wees eerlijk: je bent hartstikke vooruitgegaan in boogschieten én speerwerpen! Daar kan je echt wel mee voor de dag komen, D.' Hij glimlacht naar me bij het horen van de D., zoals ik hem altijd noem als afkorting.
'Ik zal mijn best doen.'
'Inderdaad. Dat zal ik ook doen..' ik krijg de zenuwen van het idee dat ik hier straks nog een tijdje zonder Drew moet zitten, naast.. het is de eerste keer dat ik de jongen van 6 goed bekijk. Hij heeft een aardig gezicht wat nu gespannen staat. Peather heet hij, geloof ik. Naast hem zit een knap meisje die redelijk zelfverzekerd voor zich uit staart. Ik zucht. Zij zal nog best moeilijk worden.
Na een tijdje wordt de deur opengedaan. Drew moet naar binnen. 'You can do it!' roep ik hem achterna, maar de deur is al dichtgevallen. Een beetje ongemakkelijk zit ik hier nu, en het voelt leeg. Zoveel mensen om me heen die ik nu een week ken, maar waar ik nog nooit mee heb gesproken. Misschien had ik zonder die verschrikkelijke Spelen en de onderdrukking van het Capitool vrienden geweest met hen. Maar dit drijft iedereen hier uit elkaar.
Het lijkt alsof ik al eeuwen zit te wachten, maar toch is het moment al veel te snel daar dat ik naar binnen wordt geroepen.
'Indianna Bella Lawrence, District 5,' kondig ik aan. De Spelmakers knikken en ik loop vastberaden naar de pijl en boog. Na een aantal dagen geoefend te hebben, weet ik precies hoe deze boog aanvoelt. Zonder moeite weet ik dan ook de schietschijf in de roos te raken, maar ik weet dat dit niet genoeg is. Natuurlijk is het een prachtig staaltje schietwerk om vanaf twinitg meter een pijl in de roos te krijgen, maar hier haal je geen tienen mee bij de Spelen.
Ik zoek de lichtgevende cirkels waar ik al eerder op geoefend heb en vind ze aan de andere kant van de trainingshal. Als ik iets dichterbij ben gelopen richt ik en schiet vol in de snelst bewegende cirkel. Een van de Spelmakers fluit goedkeurend, maar ik voel gewoon dat dit niet genoeg is. Ze hebben meer spektakel nodig. Dus ren ik nu stukjes door het behendigheidsparcours. Niet geweldig snel, omdat ik ondertussen op de onmogelijkst rakende doelwitten richt. En raak.
Als ik uiteindelijk wat rust neem en weer een blik op de Spelmakers werp, knikken ze nu allemaal goedkeurend en eentje vertelt me dat ik mag gaan. Ik maak een lichte buiging, loop naar de uitgang en eenmaal buiten kan ik mezelf niet inhouden. Ik ren naar de vertrekken van District 5, waar de anderen al zitten te wachten. Drew staat op en ik val hem om de hals.
'D! Hoe ging het?' Hij betrekt een beetje. 'Ik weet het niet.. ik heb gedaan wat ik kon.' Ik glimlach naar hem. 'Goed zo. Want je kan genoeg, echt waar.'
'En bij jou?' vraagt Ivette. Ik richt me tot haar terwijl ik op de bank plof. 'Geweldig, geloof ik. Ik heb steeds het doel geraakt. Misschien had ik even met het behendigheidsparcours kunnen oefenen voordat ik het hierbij gebruikte, maar het ging goed.'
'Niet erg,' zegt Caje. 'Anders is het logisch dat je het snel kan, als je het al de hele week oefent. Dat parcours verandert niet zoveel.' Ik kijk hem dankbaar aan. 'Dus.. als ik het had geoefend was het beter gegaan, denk je?' 'Natuurlijk. Na oefenen ken je de attributen in dat parcours uit je hoofd. En wat maakt het ook uit.'
'Sssht!!' sist Mocri, de vertegenwoordiger van 5 opeens. 'Het begint!' Meteen is iedereen stil en richt zich op de televisie.