Battle 5.7

Ik bal mijn vuisten en probeer gecontroleerd te ademen. Jake is niet degene die ze wil kwellen. Dat ben ik. Dus waarom gebruikt ze hem?
Natuurlijk weet ze dat ik van hem hou. En wil ze mij via hem kwellen. Maar dat is laag. Zelfs voor haar. Ik had verwacht dat ze een iets meer classy zet zou doen. En niet zo laag als dit.
Ik staar voor me uit terwijl Jake zichzelf probeert veilig te praten.
Jake kan zich altijd prima redden. Altijd. Behalve nu. Nu het juist nodig is. Hij weet niet wat hij moet zeggen. Hij wilde zijn gevoelens juist geheimhouden voor iedereen.
Hij geeft nog om me, dat is wat hij zegt. Maar hij en ik weten beter. Ookal probeert hij het te verbergen, we weten wat hij voelt.
Ik hoor hoe Caroline doorvraagt. Hoe ze Jake maar blijft pijnigen.
Ik merk dat ik met gebogen hoofd naar de grond staar. Dus snel til ik moeizaam mijn hoofd op en valt mijn oog op het scherm. De camera staat op een meisje, onschuldig en gebroken. Wanhopig. Om hulp roepend. Ze breekbaar met een traan die over haar wang rolt.
Dit is het punt waarop ze helemaal breekt. Het punt waarop ze de wereld laat zien dat ze zwak is.
Zo snel als ik kan haal ik de traan van mijn wang. Ik probeer te glimlachen. Maar het enige wat er te zien is op mijn gezicht is een gebroken uitdrukking. Dit ben ik niet.
Ik ben nooit echt geweldadig geweest. Maar hier kon ik echt niets aan doen. Caroline buigt naar me toe en fluistert één klein woord in mijn oor. Dat ene woord is de druppel. 'Checkmate.'
Geloof me als ik dit zeg, ik heb nooit iemand geslagen. Dat zou ik nooit doen. Niet zoals ik nu doe.
Het ene moment zit Caroline naast me te grijnzen. Het volgende ligt ze op de grond en probeert ze mij af te weren. Ze krijst. Maar ik ga door.
Twee sterke armen, wat echt nodig is, halen me bij haar weg. Woest spartel ik tegen. Jake gaat voor me staan en pakt mijn gezicht vast.
'Demi, stop. Dit ben jij niet. Zak niet zo laag als haar. Demi!' Ondertussen veegt hij al mijn tranen van frustratie weg. Maar ze blijven stromen.
'Laat me los!' Schreeuw ik.
Matt staat bij Caroline en helpt haar op te staan. Ik staar naar haar gezicht, waar een druppel bloed uit haar neus valt. Ik volg de druppel tot op de grond. Ik blijf staren.
De grip om mijn armen wordt losser. Zonder erbij na te denken ren ik weg. Weg van alles dat er is gebeurd. Maar het zal me achtervolgen. Ik ren de deuren door. De kou in. Ergens onderweg ben ik mijn hakken al verloren. Volgens mij op het moment dat ik bij Caroline werd weggehaald.
De laatste deur is in zicht. Ik smijt hem open en staar in de leegte. Ik loop door. De regen valt uit de lucht. Maar ik heb het niet koud. Op blote voeten loop ik door de regenplassen die zich nog uitbreiden.
Ik blijf lopen. Ik heb spijt.
Ik stop met lopen als ik bij de starbucks ben. Ik ga niet naar binnen. Want binnen zijn mensen. En mensen geven kritiek die ik nu niet kan gebruiken. Dus ik blijf bij het raam staan. Ik kijk naar de tv, waar George geschrokken naar zit te kijken. Ik zie hoe Matt praat. En de show gaat door. Ik blijf staan kijken hoe de bands optreden. Ik hoor niets. Maar ik kan merken dat er een te gespannen sfeer is.
Ondertussen merk ik dat George naar het raam zit te kijken. Naar mij. Hij staat op van zijn kruk en loopt naar de deur met een jas in zijn hand. Dan duwt hij de deur open en houdt hij de jas voor me. 'Het is koud buiten.'
Hoewel het goed bedoelt is, neem ik de jas niet aan. Alles wat ik nu juist niet verdien is warmte. Dus ik schud mijn hoofd.
George zucht diep en doet zijn armen over elkaar, met de jas ertussen. 'Luister Demi,' begint hij. 'Wat Caroline deed was ongeloofelijk laag. En iedereen weet dat je er genoeg van had. Dus laat jezelf nou niet lijden door de kou. Straf jezelf nou niet af. Dat is nergens voor nodig.'
Opnieuw reikt hij me de jas toe. Maar nee, ik neem hem niet aan.
'Wat ik deed is onacceptabel. Ik kan geen warmte ontvangen nu. Het mag niet.' Hoewel ik zeker was dat alle vocht uit mijn lichaam was verdwenen, rollen er nieuwe tranen over mijn wangen. Ze vallen niet op door de regen, waar ik blij mee ben. Het laatste wat ik nu wil, is dat George ziet dat ik zwak ben.
George zucht nogmaals diep en slaat de jas om me heen. 'Onzin. Kom nu maar mee naar binnen.' Hij draait zich om en houdt de deur voor me open. Vol twijfeling loop ik langzaam naar binnen, waar de mensen me aanstaren.