Missing

Denise rende zo hard ze kon. Maar de mangrove wortels strikten haar. Ze struikelde. Haar gezicht ging recht op het water af. De droom stopte plots toen het water in haar gezicht viel.

Het was al laat. Rune sloop het stille huis binnen. Half twaalf, of misschien twaalf uur, was het. In elk geval sliep iedereen al. Hij bleef nog even bij de deur naar Denise's kamer staan om te luisteren of zij al sliep. Er kwam geen enkel geluid vandaan dus dan was dat waarschijnlijk zo. Hij besloot haar maar rustig te laten slapen. Waarschijnlijk had het haar veel moeite gekost om überhaupt in slaap te kunnen vallen. Rune wou die kostbare slaap niet verpesten.

Denise ontwaakte. Het was donker in de kamer. Maar ze voelde dat ze nog altijd onder dezelfde dekens lag. Haar haren zaten zoals gebruikelijk in een grote klit. Alles was normaal. Opgelucht zuchtte ze. Ze lag dus gewoon in bed en kon rustig blijven liggen. Wat was het heerlijk om even niet naar school te hoeven.

De nacht maakte plaats voor de dag. De zon liep rustig naar hoog in de hemel. Hij was even achter de wolken verdwenen maar niet voor lang. Toen de zon doorbrak tussen de wolken, renden alle leerlingen naar buiten. De laatste schoolbel was gegaan. Romé zuchtte. Juist op die enige zonnige dag moest Denise ziek zijn. De middagpauze hadden ze naar buiten gekund. Emily en Daniël hadden het heel gezellig gehad... met gras in hun haar. Het was hun eigen schuld; hadden ze maar niet zoveel over dat saaie scheikunde huiswerk moeten praten. Toen zij er eenmaal achter kwamen moest Romé rennen voor haar leven. Maar verder was het saai geweest op school. Ze had geen gesprekken kunnen voeren over bizarre dromen of meteoren die de halve school vernietigden. Emily was veel te braaf om tijdens de les daarover te praten. En inde pauzes kwam het er vaak niet van.
Ze gooide net haar tas over haar schouder toen een jongen tegen haar aan liep.
'Hey!', riep Romé verontwaardigd. Ze draaide zich om en zag iemand die hier zeker weten nog nooit eerder was geweest. Zijn warrige bruine haar en zijn verwilderde bruine ogen maakten dat hij er verward uitzag.
'Sorry', zei de jongen terwijl hij snel om zich heen keek.
Romé trok een wenkbrauw op. 'Zoek je iemand?', vroeg ze.
'Eh, ja, een meisje met lang donkerblond golvend haar, Denise. Ik weet niet of jij haar kent... volgens mijn zusje zat ze in de derde', mompelde hij.
'Sorry niet gezien', mompelde Romé voordat ze het door had. Ze wou net weglopen toen ze opeens realiseerde over wie hij het had.
'Oh, Denise', riep zij snel en net iets te enthousiast. De jongen nam een stap terug.
Romé herstelde zich tot een normaal mens.
'Nee, die is vandaag ziek. Maar als je mij je naam geeft kan ik misschien helpen door iets door te geven?'
'Falco', stelde de jongen zich voor.
Romé deed hetzelfde en schudde zijn hand.
'Eigenlijk wou ik vragen of ze vanmiddag mee kon gaan, maar zo te horen gaat het hem dat niet worden', bedacht Falco.
'Nee', schudde Romé. 'Maar ik zeg het haar wel. Morgen als ze beter is'

Aan de andere kant van het schoolplein, buiten het zicht van deze twee, kwam Olivier op Emily afgerend.
'Emily, heb jij Denise vandaag op school gezien?', vroeg hij tussen het hijgen door.
'Wat?'
'Of je haar gezien hebt', herhaalde Olivier.
Emily keek hem raar aan. 'Nee, natuurlijk niet. Ze is toch ziek thuis?'
'Niet meer'