Het laatste moment

Lore's Pov:
"Maar waarom?Waarom in hemelsnaam?"toen ik dat riep stopte Heres met lachen en keek iedereen mijn kant op.
"Dit is niet echt!Het kan niet....................Het is niet mogelijk alles van dit is nep.!"
Mare stapte op me af.
"Lore,word rustig." rustig?Rustig?Wie kan zich nu in hemelsnaam rustig houden op dit moment?
Die woorden raazde door m'n hoofd.Ookal leek Mare's stem me te kalmeren.Het was niet genoeg.
Ik weet zeker dat Meghan hetzelfde voeld.Wat er nu gebeurt is gewoon te veel.
"Mare,voor jou is het makkelijk te kalmeren,jij bent altijd kalm,jij bent hiermee opgegroeid en.."Toen gebeurde het.
Ik kon mijn zin niet afmaken of Mare kuste me.
Waarom?Ik wou dat ik stop met denken en gewoon,het aanvaard.
Ik word eindelijk rustig en kus hem terug.
Ik wed dat iemand hier,Ares Heres of Meghan,zit te glimlachen en denkt 'Awwwww cute.'
"Mare...."zei ik."Zwijg gewoon het is oké,begrijp het,aanvaard het."zei hij luidop.
Hij kwam dichter."Ik ben toch bij je?"fluisterde hij.
Misschien heeft hij gelijk....Nu kan ik toch al niet meer terug....

Meghan's Pov:

"Maar waarom?Waarom in hemelsnaam? Dit is niet echt!Het kan niet....................Het is niet mogelijk alles van dit is nep.!" Ik snapte helemaal wat ze bedoelde. Ik voelde me hier niet thuis. Hoe kon ik dit ooit als mijn thuis zien als ik mezelf zo verachte? Ik wou helemaal geen dochter van Aphrodite zijn. Ik wou deze schoonheid nooit, maar dan ook nooit. Het voelde gewoon niet juist aan bij mij. Misschien lag het aan mezelf, maar iedereen had het geaccepteerd, zelfs Lore nu.
Ik glimlach als ik hun zie innig zoenen. Het was echt schattig. Er sprongen zelfs tranen in mijn ogen. Het kwam misschien door de verschillende gevoelens die ik door me voelde vloeien, dat ik niet meer wist welke van mij was. Ik stond op en excuseerde me om Mare en Lore wat privacy te geven, maar eigenlijk was het omdat ik niet in tranen wou uitbarsten waar ze bij waren. Ik stapte met een stevige pas door terwijl er wat tranen al over mijn wangen stroomde. Als ze uit het zicht waren en ik zeker was dat niemand me ging horen of zelfs zien liet ik me vallen op de grond, trok mijn knieën naar me toe en begon te snikken. Het duurde even voordat ik door had dat er iemand voor me stond. Ik stond snel op en veegde de tranen af die nog over mijn gezicht rolde.
"Het doet me pijn om je te zien huilen," mompelde Heres.
"Waarom ben je me achterna gekomen?" vraag ik.
"Omdat ik..." Hij slikte en ik schudde mijn hoofd terwijl ik een wankelde stap achteruit zette.
"Zeg geen dingen die je niet meent, Heres," sis ik hem toe.
"Meghan, doe nu niet zo," hij pakte me bij mijn schouders vast. "We komen hier wel uit. Jij komt er wel uit. Ik weet dat het moeilijk voor je is, maar ik ben er voor je, wij zijn er voor je." Ik beet op mijn lip om alles tegen te houden dat er uit zou wille komen, dingen die ik niet meende. Ik wou roepen dat hij me met rust moet laten en me terug moest brengen naar mijn huis, naar mijn adoptie ouders. Dat het me niks kon schelen wat hij voor me voelde, dat ik niet hetzelfde voelde, maar alles zou een leugen zijn. Ik was blij dat ze er waren. Een zucht verlaatte mijn mond en ik probeer mijn gezicht af te wenden van de zijne, maar dat lukte niet. Hij begon de afstand tussen onze lippen te overbruggen.
"Heres, doe het niet..." Ik kon mijn zin niet afmaken omdat hij zijn vinger op mijn lippen legde.
"Niks zeggen. Dit is echt. Het wordt niet beïnvloed door je uiterlijk. Het komt door jou vurig karakter," mompelt hij voor hij zijn lippen hard op de mijn drukte. Ik kuste hem direct terug en sloeg mijn armen rond zijn nek. Zoals hij had gezegd. Wij zouden er wel uit komen, ik zou er wel uitkomen zolang we elkaar hadden. De rest maakte allemaal niet meer uit.