~Amy Green~

Ik opende mijn ogen voorzichtig en keek rond. Aja het ziekenhuis. Wat door mijn hoofd bleef spoken was waarom zou ik zelfmoord hebben willen plegen. Ik zuchtte en ging recht zitten. 'Ooh schatje.' Hoorde ik iemand zeggen. Ik keek raar naar de deur en daar stond een vrouw. 'Ummh wie ben je?' Vroeg ik. 'Je mama.' Zei ze. Ik keek even goed. En ik herinnerde mij het terug. 'Mama!' Riep ik en gaf haar een knuffel. 'Je bent wakker.' Zei ze en gaf me een knuffel. 'Jep.' Zei ik. Ze lachte en kwam op de stoel naast mijn bed zitten. 'Waar is papa?' Vroeg ik. 'Die is even iets halen.' Zei ze. 'Ow, Oké.' Zei ik. 'Je praat terug.' Zei ze. 'Heb ik dat dan ooit niet gedaan?' Vroeg ik. De dokter kwam net binnen. Ik waaide. 'Hey Amy. Hoe gaat het?' Vroeg hij. 'Goed.' Zei ik. 'Waarom herinnert ze zich niets?' Vroeg mijn moeder. 'Ze lijd aan geheugenverlies.' Zei de dokter. 'Oh nee.' Zei mijn moeder en keek naar beneden. 'Ik ga even naar buiten.' Zei mijn moeder. Ik haalde mijn schouders op en keek naar de tv. De dokter was na zijn controle ook weg gegaan. Toen alles stil was keek ik voor de eerste keer naar mijn armen. Ze lagen helemaal in het verband. Shit man. 'Hey Amy.' Zei Ela. 'Hallo. Mag ik even gaan wandelen?' Vroeg ik. 'Ja hoor.' Ik stond recht en pakte dat ding waar al die zakjes aan hangen. Je kent het wel. Ik liep er mee naar de gang en wandelde wat rond. Ik kwam op het einde van de gang en hoorde veel mensen luid praten. Ik keek raar naar de deur. Ela kwam net. 'Wie zit hier.' Vroeg ik. 'Weet ik niet. Ik moest hier net zijn, kom je mee.' Vroeg ze lachend. 'Ja hoor leuk.' Zei ik en liet Ela voor gaan. Toen we binnen waren zag ik 4 jongens met hun hoofd naar een jongen in het bed. 'Zo Harry. Je zult hier een week moeten blijven omdat je een lichte hersenschudding hebt.' Zei Ela. 'Serieus. Waarom?' Zei hij. Ik keek hem raar aan. 'Ela hoe lang moet ik nog blijven?' Vroeg ik. 'Nog 3 weken.' Zei ze. 'Ik ben klaar hier.' Zei Ela. Ze draaide zich om en liep door de deur. En ik volgde haar natuurlijk. Ik liep terug naar mijn kamer om de tijd wat te dooien. Ik zette de tv aan. Maar er was niks op. 'Amy? Kom je mee beneden eten?' Vroeg Scots. 'Ja is goed.' Zei ik en deed een badjas aan en pakte dat ding weer mee. We gingen naar beneden en ik ging aan tafel zitten. Niet veel later kwam een jongen met krullen over me zitten, maar keek me niet aan. Dan kregen we ons eten. Ik haatte stilte dus ging ik me maar voorstellen. 'Hey. Ik ben Amy.' Zei ik. De jongen keek omhoog en schrok. 'Amy?' Vroeg hij. 'Jaah dat zei ik toch net.' Grinnikte ik. 'Ken je mij niet meer?' Vroeg hij. 'Nee vanwaar zou ik je moeten kennen?' Vroeg ik op dat moment kwam Ela. 'Ze heeft geheugenverlies.' Fluisterde ze tegen de jongen. De jongen keek me angstig aan. 'Ik ben Harry.' Zei hij. Ik knikte. Hij stak zijn hand uit en ik pakte die aan. 'Wat heb je gedaan?' Vroeg hij. 'Nou ik wou blijkbaar zelfmoord plegen maar ik weet niet meer waarom. Zeer hatelijk.' Zei ik. En stak wat patat in mijn mond. Harry bleef me raar aan kijken.. En we begonnen maar wat te praten over koetjes en kalfjes. Toch deze jongen komt me bekend voor maar ik weet niet van waar...