13. ~ Lauren Fiona Johnsen

Langzaam adem ik in en uit. De spanning giert door mijn lijf. Straks moeten we aan de spelmakers laten zien wat we kunnen tijdens de spelen en gaan zij ons een cijfer geven. Dat cijfer is van groot belang voor de sponsoren en voor de andere tributen. Ik kijk hoe de jongen uit 1 als eerste moet. Moest ik maar als eerste, denk ik bij mezelf. Dan zat ik tenminste niet zo lang in spanning. Dan is Rosa, het meisje uit 1, aan de beurt. 'Succes.' fluister ik zachtjes. Ik beschouw haar nu al als een soort vriendin en ik gun haar wel een goed cijfer. Maar liever niet dat het hoger is dan mijn cijfer, ik mag niet zwak lijken.
Ik staar een beetje voor me uit. Steeds opnieuw worden er tributen heen geroepen die aan de beurt zijn. Uiteindelijk is Dennis aan de beurt. 'Succes, Dennis. Laat ze zien wat je kan!' fluister ik naar hem. 'Komt goed, Lauren.' zegt hij vol zelfvertrouwen. 'Jij ook alvast succes. Laat zien dat district 4 weer een winnaar heeft!' Lachend knik ik naar hem, maar in werkelijkheid voel ik me helemaal niet zo zeker. In mijn hoofd herhaal ik de hele tijd als een mantra: Je moet in elk geval laten zien wat je met een drietand kan. Ook het behendigheidsparcours moet je doen. En misschien nog even een visnet knopen. In mijn hoofd weeg ik het belangrijkste af. Wat zal ik doen? Zou ik genoeg tijd hebben om ook nog een visnet te knopen? Of moet ik het gewoon niet doen? Zo belangrijk is een visnet nou ook weer niet, maar het kan wel net het verschil betekenen tussen leven en dood.
Nog voor ik een beslissing heb genomen, wordt ik opgehaald. Ik loop de trainingsruimte binnen en kijk om mij heen. Nergens kun je aan zien wat Dennis heeft gedaan. Dan wend ik me tot de spelmakers. 'Lauren Fiona Johnsen, district 4.' zeg ik met luide stem. Één van de spelmakers knikt even naar mij en dat zie ik als een teken om te beginnen. Uiteindelijk heb ik besloten om toch maar geen visnet te gaan knopen. Dat kost alleen maar tijd en de spelmakers weten toch wel dat ik dat moet kunnen. Iedereen uit district 4 kan een visnet knopen.
Rustig loop ik naar het behendigheidsparcours toe. Ik haal even diep adem en begin dan zo snel als ik kan het parcours af te leggen. Ik ontwijk obstakels en ren zo snel als ik kan. Ik voel de adrenaline door mijn lijf gieren en het enige waar ik aan denk ik: 'Sneller, sneller.' Al vrij snel ben ik aan het einde van het parcours. Gelukkig ben ik nergens tegenaan gebotst. Ik had me vanaf het begin al voorgenomen om niet naar de spelmakers te kijken. Dat leidt me toch alleen maar af. Ik laat me ademhaling weer rustig worden en loop naar de drietand. In een hoog tempo moord ik de poppen uit. De drietand is van perfect gewicht, echt heel fijn. Hij is wel van ander materiaal gemaakt dan mijn eigen drietand thuis, maar hij is net zo soepel en beweeglijk. Even voelt het als een normale training thuis. In mijn hoofd hoor ik de stem van mijn trainer. 'Links, rechts, steek. Let op.' Dan zie ik opeens geen nieuwe nog hele pop. Ik heb alle poppen al vermoord. In een milliseconde twijfel ik. Wat ga ik nu doen? Dan gooi ik in één beweging mijn drietand in de richting van de schijven waar je op richt als je gaat boogschieten. Mijn drietand blijft hangen in het midden van de schijf. Ik haal opgelucht adem. Het had natuurlijk gekund dat hij een totaal andere kant op zou gaan. Voor het eerst draai ik me om naar de spelmakers. Sommigen knikken goedkeurend. Dan neemt één van hun het woord. 'U mag gaan.' Ik maak een kleine buiging en loop dan de zaal uit.
Helemaal hyper sprint ik de woonkamer in. Daar zitten Finnick, Hyacintha en Dennis. Dennis spreidt zijn armen en ik omhels hem meteen. 'Het ging echt super!' gil ik in zijn oor. 'Dit was echt leuk, ik wil nog een keer.' Dennis lacht door mijn vrolijke reactie. 'Dat vond je vlak voor je moest beginnen nog niet.' Ik schiet ook in de lach. 'Kopt. Maar toch. Hoe ging het bij jou?' 'Ook goed.' reageert hij. 'We hebben laten zien dat district 4 weer een winnaar heeft.' Hyacintha kucht even en snel maak ik me los uit Dennis omhelzing. 'Goed dat het bij jullie allebei zo goed ging.' zegt ze. Dan begint ze een heel onsamenhangend verhaal en niemand luistert meer naar haar. Ik draai me om naar Finnick. Hij knipoogt naar me. 'Goed gedaan, Lauren. Nu hopen dat de spelmakers hetzelfde van je vonden.' De spelmakers. Meteen voel ik me een stuk minder vrolijk. Ik plof naast Dennis op de bank. Wachtend tot de spelmakers onze cijfers bekend gaan maken.